by sexyyumz (Reader Submission)
Karen (sa tawag):
“Jay, nandito na kami sa hotel. Nag-check in na… Oo, maayos naman ang byahe. Sige, mag-update ako ulit pagkatapos ng meeting namin mamaya.”
Habang kausap si Jay, sinulyapan siya ni Kevin mula sa gilid. Sa isip nito, alam niyang ibang klaseng “update” ang meron silang dalawa na hindi kailanman malalaman ng asawa ni Karen.
Natapos ang tawag, at kinuha na nila ang room keys. Magkatabi ang rooms nila isang sinadya ni Kevin sa resepsyonista, bagaman hindi ito pinansin ni Karen sa mga oras na iyon.
Pag-akyat nila sa hallway ng ikasampung palapag, ramdam ni Karen ang katahimikan sa pagitan nila. Huminto sila sa harap ng pinto ng kwarto niya, at habang binubuksan niya ang lock, biglang kinuha ni Kevin ang maleta niya mula sa kamay niya.
Karen (bahagyang gulat): “Ay, kaya ko na ‘to Kevin…”
Kevin (nakangisi): “Wala akong tiwala, baka mapagod ka agad. Ako na bahala, babygirl.”
Bahagyang napangiwi si Karen, ngunit hindi niya mapigilan ang ngiti. Pagkapasok nila sa loob, inilibot ni Kevin ang tingin isang standard na hotel room: malinis, may queen-sized bed, bintana na tanaw ang beach, at maliit na desk para sa business documents.
Maingat na inilapag ni Kevin ang gamit ni Karen malapit sa mesa. Lumapit siya ng bahagya at tinitigan si Karen na ngayon ay inaayos ang cellphone sa nightstand.
Kevin (mababa ang boses): “Komfortable ka na ba dito? O gusto mong samahan kita muna bago ako bumalik sa kwarto ko?”
Sandali lang nakatingin si Karen, at pilit siyang umiwas ng tingin, ngunit ramdam niya ang paglapit ni Kevin, ang init ng presensya nito sa loob ng silid.
Nakaupo sa gilid ng kama si Karen. Kinuha niya ang cellphone, nag-type ng mabilis na mensahe kay Jay na nasa kwarto na siya at magpapahinga saglit bago ang schedule nila para sa business meeting mamayang hapon. Habang nakayuko siya, napansin niya ang presensya ni Kevin na hindi umaalis sa tabi niya. Tahimik lang ito, nakatayo, nakatingin sa kanya na para bang may iniisip na mabigat.
Karen (tumingala, medyo pilit ang ngiti):
“Salamat sa pagtulong sa gamit ko. Pwede ka na sigurong bumalik sa kwarto mo, Kevin. Baka kailangan mo rin magpahinga.”
Ngumiti si Kevin, pero hindi gumalaw. Dahan-dahan siyang lumapit.
Kevin (mahina ang boses):
“Pwede naman… pero alam kong may tensyon pa rin sa pagitan natin, Karen. Ayokong matulog na ganito. Gusto kong mawala ‘to.”
Bahagyang kumunot ang noo ni Karen, sinusubukang iwasan ang titig ni Kevin.
Karen:
“Tensyon? Kevin… nasa business trip tayo. Hindi ito tulad ng mga nangyari sa opisina… kailangan normal lang tayo dito.”
Umupo si Kevin sa tabi niya sa gilid ng kama, halos magdikit na ang tuhod nila. Ramdam ni Karen ang init ng katawan niya at ang bigat ng titig na nakatuon lang sa kanya.
Kevin:
“Normal? Karen… simula nung una, wala nang normal sa pagitan natin. Alam mo ‘yan.”
Pinilit ni Karen ngumiti ng pilit.
Karen:
“Kevin, tigilan mo na. Ayokong—”
Pero bago pa siya matapos, hinawakan ni Kevin ang baba niya at dahan-dahang iniangat para tumingin siya sa mga mata nito. Saglit na katahimikan. Humigop ng hininga si Karen, halatang nag-aalangan.
Kevin (mahina, halos bulong):
“Hindi mo rin kayang itanggi. Tingnan mo ako, Karen… sabihin mong wala kang nararamdaman.”
Hindi makapagsalita si Karen. Sa halip, kinagat niya ang labi niya at umiwas ng tingin, pero hindi kumawala sa hawak ni Kevin. At doon, tuluyang lumapit si Kevin, idinikit ang labi niya sa labi ni Karen.
Sa una, mariin at mabilis ang halik parang pinipilit. Pero nang hindi siya itinulak ni Karen, naging mas banayad ito, mas malambot, mas totoo. Mariin ang hawak ni Kevin sa pisngi niya habang gumagalaw ang labi nito na para bang sabik na sabik.
Pumikit si Karen. Ilang segundo pa, gumanti na rin siya ng halik, dahan-dahan.
Karen (mahina, nang humiwalay saglit):
“Kevin… mali ‘to…”
Kevin (nakangisi, nakatitig sa kanya):
“Mali nga… pero tama rin ang pakiramdam, diba? Aminin mo.”
Huminga nang malalim si Karen, tumitig kay Kevin. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng puso niya. Tila nawawala na ang mga depensa niya, lalo na nang muling lumapit si Kevin at hinalikan siya ulit, mas mahaba, mas malalim, at mas puno ng pagnanasa.
Habang nagpapatuloy ang halikan nila, unti-unting nawala ang mga salita, napalitan ng init at damdamin na pilit nilang tinatago simula pa noon.
Mainit ang simula ng halikan nila sa gilid ng kama. Sa una, parang nag-aalangan si Karen, pinipilit pigilan ang sarili. Pero bawat galaw ng labi ni Kevin, bawat diin ng halik at bawat saglit na hinahagod ang kanyang pisngi ng magaspang na kamay nito, ay unti-unting nagpapalambot sa kanya.
Napahawak si Karen sa balikat ni Kevin, wari’y itutulak ito palayo, pero sa halip ay lalo lamang niyang nadama ang init ng katawan nito. Sa huli, imbes na itulak, hinila niya papalapit.
Karen (mahina, habang humihingal sa pagitan ng halik):
“Kevin… bakit ba… ang hirap mong tanggihan…”
Mas naging daring si Kevin. Hinalikan niya ang gilid ng labi ni Karen, pababa sa kanyang panga, tapos sa leeg. Dinilaan at sinipsip niya iyon nang banayad pero puno ng pagnanasa. Napapapikit si Karen, napakagat-labi habang unti-unting napapaungol.
Kevin (paos na bulong sa tenga niya):
“Dahil alam mong gusto mo rin, Karen… Hindi ka na makakatakas sa nararamdaman mo.”
Lalong tumindi ang halikan nila. Inangat ni Kevin ang kamay ni Karen at inilapat sa dibdib niya. Ramdam niya ang malakas na tibok ng puso ng babae halos pareho sa kanya. Pinagapang naman ni Kevin ang palad niya sa baywang ni Karen, kinukulong siya sa init at bigat ng kanyang bisig.
Unti-unti, nahiga si Karen sa kama habang nasa ibabaw niya si Kevin. Sa bawat halik na inilalapat nito, mas bumibigay siya, mas nawawala ang kanyang pagtutol.
Karen (mahinang ungol, nakapikit):
“Kevin… ayoko na ng laban… Ikaw ang talo ko.”
Ngumiti si Kevin sa pagitan ng kanilang halikan, tinitigan siya ng mariin.
Kevin:
“Hindi mo kailangang lumaban, Karen. Gusto lang kitang makasama, kahit dito lang… kahit sandali.”
At muli silang naglapat ng labi, mas mahaba, mas mapusok, mas walang kontrol.
Ramdam ni Karen na tuluyan na siyang bumigay hindi na lang sa halik, kundi sa damdaming pilit niyang tinatago simula pa noon.
Nakahiga si Karen sa kama, halos mabingi sa lakas ng tibok ng kanyang puso. Ramdam niya ang bigat ni Kevin sa ibabaw niya, ramdam ang init ng hininga nito sa kanyang pisngi. Sa bawat halik at haplos, unti-unti niyang tinatanggal ang pader na itinayo niya para kay Jay, para sa pamilya, para sa moralidad na dati’y pinanghahawakan niya.
Pero ngayong narito siya, sa piling ng ibang lalaki, hindi na niya kayang itanggi mas malakas ang hatak ni Kevin kaysa sa anumang guilt.
Dahan-dahan, dumulas ang mga labi ni Kevin pababa sa leeg ni Karen, hanggang sa balikat. Bawat dampi ng labi nito’y parang kuryenteng dumadaloy sa buong katawan niya. Napapasinghap siya, mahigpit na kumakapit sa bedsheet, hanggang sa kusang napayakap sa batok ni Kevin.
Karen (pabulong, halos nanginginig):
“Kevin… sige na… ayoko na pigilan.”
Napahinto saglit si Kevin, tumingin sa mga mata ni Karen, na ngayon ay puno na ng pagnanasa at pagtanggap. Nakangiting may halong pananabik, marahan niyang hinaplos ang pisngi nito.
Kevin:
“Sigurado ka, Karen? Ayokong isipin mong pinilit kita…”
Ngumiti si Karen, at imbes na sumagot ng salita, siya mismo ang humila ng mukha ni Kevin pabalik sa kanyang labi. Malalim, mapusok, walang pag-aalinlangan. Doon tuluyang napatunayan ni Kevin na bumigay na nga siya hindi lang sa katawan, kundi pati sa damdamin.
Habang magkahinang ang kanilang labi, marahang gumapang ang kamay ni Kevin pababa sa bewang ni Karen. Ramdam niyang nanginginig ito sa bawat haplos, pero imbes na umatras, mas idiniin pa niya ang sarili sa kanya.
Bawat galaw, bawat halik, bawat buntong hininga nila ay nagsasabing wala nang atrasan.
Karen (mahina, nakapikit, halos pabulong sa labi ni Kevin):
“Ikaw muna, Kevin… ngayong gang bukas… ikaw lang.”
At doon, tuluyan nang nagpaubaya si Karen, inihanda ang sarili sa mas matinding init na magdadala sa kanila sa hangganan ng kanilang pinaglalaruang apoy.
Pagkasara ng pinto ng kwarto, pareho silang natigilan ni Karen at Kevin, alam na alam kung saan hahantong ang katahimikan. Sa gitna ng kaba at libog, hindi na rin nila napigilan ang sarili.
Lumapit agad si Kevin, marahang hinila si Karen palapit, at hinalikan siya ng buong pananabik.
Kevin (habang nakadikit ang labi):
“Namiss ko ‘to, Karen… buong araw tayong nagtitimpi.”
Napapikit si Karen, tinugon ang halik niya, mas mapusok kaysa kanina. Ramdam ni Kevin ang kamay ni Karen na humahawak na sa dibdib niya, tila siya na mismo ang naghahanap ng init.
Karen (mahina, may halong kaba at gigil):
“Kevin… baka ma-late tayo sa meeting… 3pm pa naman.”
Napangisi si Kevin, idiniin ang katawan niya sa katawan ni Karen hanggang maramdaman nito ang tigas niya sa ilalim ng pantalon.
Kevin:
“Quickie lang, babygirl… sapat na para mawala ang stress mo bago ang meeting.”
Napatawa si Karen, pero agad ding napasinghap nang halikan siya muli ni Kevin, ngayon mas mariin, mas mapangahas. Dahan-dahan niyang inililis ang suot na blouse ni Karen, inilabas ang maputing balat na kanina pa niya pinipigilang pagnasaan.
Habang magkahinang ang labi nila, hiniga ni Kevin si Karen sa kama. Marahas pero may lambing, hindi niya hinayaang mabigla si Karen. Sa halip, hinaplos niya ang pisngi nito, saka bumulong:
Kevin:
“Relax… ako’ng bahala sayo.”
Umungol si Karen, lalo na nang maramdaman niya ang kamay ni Kevin na dumudulas pababa sa hita niya, hinahaplos iyon nang may diin hanggang makarating sa gitna ng kanyang hita. Napakagat siya ng labi.
Karen (mahina, halos hindi makatingin):
“Kevin… grabe ka…”
Kevin (nakangiti, nakatitig sa kanya):
“Sabihin mo kung ayaw mo, titigil ako.”
Pero imbes na pigilan, si Karen mismo ang humawak sa batok ni Kevin at hinalikan siyang muli, mas malalim, mas mariin. Tuluyang bumigay ang katawan niya.
Sa gitna ng init ng halikan, mabilis na kinalas ni Kevin ang zipper ng skirt ni Karen, hinila iyon pababa habang si Karen naman ay kusa nang inabot ang sinturon niya. Ramdam nilang kapwa sila nagmamadali sa oras laban sa pagnanasa.
Nagtagpo ang balat sa balat, mainit, totoo, at walang ibang makakaalam kundi silang dalawa.
Habang naglalapat ang katawan nila, hawak ni Kevin ang kamay ni Karen, mahigpit pero may lambing, at bumulong habang nakatitig sa kanya:
Kevin:
“Ang ganda mo, Karen… akin ka muna ngayon.”
Napakagat si Karen ng labi, napapapikit, at sa bawat ulos, bawat haplos, bawat halik ni Kevin sa leeg niya, unti-unti siyang napapasuko, unti-unting lumalalim ang ungol na hindi niya napigilan.
Karen (halos ungol, nanginginig):
“Kevin… oh God… ang sarap…”
Mabilis at mapusok si Kevin, pero hindi nawala ang sweetness hinahalikan niya ang pisngi, hinahaplos ang buhok, at paulit-ulit na binubulong sa tenga niya:
Kevin:
“Mine ka ngayon, babygirl… wala kang iisipin kundi ako.”
At sa bawat ulos, sa bawat pagdikit ng katawan nila, nakalimutan nila ang oras, nakalimutan nila ang guilt, at natira lang ang init ng sandaling iyon ..isang quickie na naging mas intense kaysa sa inaasahan, bago pa man sila bumalik sa mundong puno ng business meetings at pagtatago.
Hingal na hingal si Karen habang nakahiga pa sa kama, ramdam pa rin ang init ng kanilang mabilis pero matinding pagtatalik. Si Kevin naman ay nakapatong sa gilid, pawis na pawis, pero may mapanuksong ngiti.
Kevin (habang hinahaplos ang pisngi niya):
“Sabihin mo nga… quickie lang ‘yon? Kasi para akong na-drain ng todo.”
Napatawa si Karen, kahit nanlambot ang katawan. Pinisil niya ang kamay ni Kevin.
Karen:
“Ewan ko sa’yo… grabe ka… pero oo nga, parang kulang kung hindi nangyari.”
Pareho silang natahimik saglit, hingal pa, pero parehong nakaramdam ng kakaibang satisfaction. Hanggang sa bumangon si Kevin, kinuha ang tissue at inayos ang sarili.
Kevin:
“Okay, babygirl… business mode na tayo. Oras na.”
Napatingin si Karen sa orasan sa dingding 2:15om na. Mahigit kalahating oras na lang bago ang meeting. Agad siyang tumayo, inayos ang buhok sa harap ng salamin at sinuot muli ang blouse at skirt niya mula pa sa airport. Si Kevin, ganoon din, isinuot ulit ang polo shirt at pantalon niya na may kaunting gusot.
Karen (nakangiti, habang sinusuklay ang buhok gamit ang kamay):
“Magmumukha ba tayong presentable nito? Mukhang fresh from airport pa rin tayo.”
Kevin (sumilip habang nag-aayos ng kwelyo sa salamin):
“Mas bagay sabihin… fresh from quickie.”
Napapailing si Karen pero namula ang pisngi.
Karen:
“Shh! Baka marinig pa tayo sa corridor.”
Natawa si Kevin, pero agad ding lumapit, hinalikan siya ng mabilis sa labi.
Kevin (pabulong):
“Relax. Professional face on. Pero ako lang nakakaalam ng totoong nangyari kanina.”
Muli siyang natawa, pero ramdam ni Karen ang kilig. Pagkatapos nilang makabawi ng kaunting lakas, nag-order sila ng quick snack mula sa room service sandwich at iced tea lang, sapat para hindi kumalam ang sikmura. Habang kumakain, nagkatinginan sila, parehong pilit nagpipigil ng ngiti, parang may sariling sikreto sa pagitan nila.
Pagkatapos, sabay silang lumabas ng kwarto, bitbit ang mga folder at laptop bag. Habang naglalakad papunta sa function hall ng hotel kung saan gaganapin ang meeting, ramdam nilang kailangan na nilang magpalit ng maskara: mula sa pagiging lovers kanina, balik sila sa pagiging kasamahan sa trabaho.
Pagdating ng 2:55pm, nakatayo na sila sa labas ng conference room, kasabay ng ibang delegates. Pinagpag ni Kevin ang polo niya, habang si Karen ay inayos ang blouse at ngumiti ng pormal.
Karen (mahina, halos bulong):
“Ready?”
Kevin (nakangiti, parang may tinatago):
“Always. Pero mamaya, babawi ako sayo.”
Napangiwi si Karen at umiling, pero sa loob niya, alam niyang tama si Kevin: nagsisimula pa lang sila.
Pagpasok nina Karen at Kevin sa function hall ng hotel, agad silang sinalubong ng iba pang delegates mula sa Cebu branch. Maayos ang set-up: mahabang mesa na may pangalan ng bawat kumpanya, projector sa harap, at mga staff na nakapwesto para mag-assist.
Umupo si Karen sa gitna, dala ang mga dokumento at laptop, handang magbigay ng report. Si Kevin naman ay umupo sa tabi niya, kunwari’y busy sa laptop at notes, pero ang totoo, abala ang mga mata niya sa pagbabantay at pagtingin kay Karen.
Nang magsimula ang meeting, tinawag si Karen para mag-present. Tumayo siya nang diretso, professional at composed, habang binubuksan ang presentation sa harap ng lahat. Malinaw at maayos ang bawat salita, confident at may authority ang tono niya.
Karen (malinaw at propesyonal):
“Ang IT integration natin ay magsisimula sa third quarter. Ito ay para masigurong seamless ang operations ng bawat branch…”
Habang patuloy si Karen sa pagpapaliwanag, hindi mapigilan ni Kevin ang ngumiti nang lihim. Para bang ibang-iba ang nakikita niya ngayon mula sa babaeng bumigay sa kanya sa kama kanina, ngayon ay isang professional na hinahangaan ng lahat sa silid.
Tahimik lang si Kevin, nakikinig at nakatitig, pero sa loob-loob niya, proud at libog ang halo. “Damn… she’s amazing. At ako lang ang nakakaalam kung gaano siya kainit kanina.”
Pagkatapos ng halos tatlumpung minutong presentation, natapos ni Karen ang report niya. Tumanggap siya ng ilang tanong mula sa mga executives, na lahat ay sinagot niya nang diretso at malinaw. Nang matapos, nagpalakpakan ang ilan bilang appreciation sa galing niya.
Umupo ulit si Karen sa tabi ni Kevin, bahagyang nakahinga ng maluwag.
Pagkakataong iyon, marahang dumukwang si Kevin, kunwari’y magbibigay lang ng simpleng papuri.
Kevin (pabulong, habang hawak ang balikat niya):
“Good job, babygirl… ang galing mo.”
Sabay ngiti at dahan-dahang pag-slide ng kamay niya pababa, hanggang maramdaman ng hita ni Karen ang banayad na himas mula kay Kevin. Hindi nag-react si Karen sa labas, nakangiti lang at parang normal, pero sa loob-loob niya ay kinilabutan siya sa kilig at init.
Karen (mahina, halos hindi gumagalaw ang labi):
“Kevin… stop, baka makita tayo.”
Ngunit sa ilalim ng mesa, hindi agad tinanggal ni Kevin ang kamay niya. Hinimas niya ang hita ni Karen, sapat para paalalahanan siya na kahit seryoso ang paligid, may ibang apoy na nag-uumpisa sa kanila.
Nang matapos ang meeting, nag-dismiss na ang lahat at nagsimula nang magligpit ng gamit. Tumayo si Karen, ngumiti sa mga delegates, at nagpasalamat. Si Kevin naman ay tahimik lang, pero bago sila lumabas ng silid, muling sumulyap kay Karen at ngumiti nang malalim isang ngiting may kasamang pangako na hindi pa tapos ang araw.
Pagkatapos ng unang meeting, naghiwa-hiwalay na ang mga delegates. Maingat na lumabas ng conference room sina Karen at Kevin, at dumiretso sa lobby lounge ng hotel. Habang nag-aantay ng elevator, hinawakan ni Kevin ang kamay ni Karen banayad at parang natural lang, na para bang walang makakapansin.
Karen (bahagyang kabado, nakatingin sa paligid):
“Kevin… baka may makakita sa’tin.”
Kevin (nakangiti, hindi bumibitaw):
“Relax lang, babygirl. Hawak lang naman, wala namang masama doon… unless iniisip mo na may ibig sabihin ito.”
Napangiwi si Karen, pero hindi rin niya binitawan ang kamay ni Kevin. Nang makarating sila sa kwarto, agad siyang naupo sa gilid ng kama at kinuha ang cellphone para tawagan si Jay.
Karen (sa tawag, propesyonal ang tono):
“Hi Jay, natapos na yung unang meeting. Smooth naman lahat, nagustuhan ng mga taga-branch ang proposal. Tomorrow may second session pa.”
Sa kabilang linya, narinig ni Kevin ang boses ni Jay, kaya umupo siya sa tabi ni Karen, nakikinig lang.
Jay (sa tawag):
“Good to hear that. Ingat kayo diyan. Update mo lang ako lagi, ha?”
Karen:
“Of course. Tatawag ulit ako mamaya after dinner.”
Pagkaputol ng tawag, hindi agad binitawan ni Kevin ang kamay ni Karen. Imbes ay hinaplos niya ito gamit ang hinlalaki, pinaglalaruan ang palad niya.
Kevin (mahina ang boses, may pilyong ngiti):
“So… dinner tayo. Sagot naman ng kumpanya, don’t worry.”
Karen (nakatingin sa kanya, medyo nagpipigil ng ngiti):
“Dinner? Akala ko room service lang.”
Kevin (dumukwang, halos dikit na ang labi sa tenga niya):
“Pwede rin. Ikaw pipili… room service na intimate, o al fresco sa hotel terrace na parang date?”
Napakagat si Karen sa labi, nag-iisip.
Karen (nagpapalusot, pero may kilig):
“Kung sa al fresco… baka isipin ng tao na date nga.”
Kevin (nakangisi):
“Eh ano naman kung isipin nila? Malay nila, business dinner lang ‘to. Pero kung gusto mo ng private… sa room na lang tayo. Mas safe, mas tahimik. At least dun, makakain ka nang hindi iniisip kung may nakatingin.”
Umiling si Karen, pero halatang may kilig at init ang nararamdaman.
Karen:
“Kevin, wag ka ngang ganyan. Hindi ito date.”
Kevin (nakatingin diretso sa mga mata niya, seryosong tono):
“Hindi nga date… pero gusto kong makasama ka kahit sandali lang. Kahit simpleng dinner lang. Just you and me, babygirl.”
Tumahimik si Karen sandali, nakatingin sa kamay nilang magkahawak pa rin. Sa loob-loob niya, alam niyang delikado ang sitwasyon—pero hindi niya rin kayang tanggihan ang lambing ni Kevin.
Karen (mahina ang boses, halos bulong):
“Sige… pero ikaw ang pumili. Room service or al fresco?”
Kevin (may pilyong ngiti, bahagyang hinihila siya palapit):
“Kung ako masusunod… gusto ko sa room. Para ikaw lang ang kasama ko, walang istorbo. Gusto kong makita kung paano ka ngumiti nang walang ibang tao sa paligid.”
Hindi na nakasagot agad si Karen. Napayuko siya, pero halatang natutunaw sa mga sinabi ni Kevin.
Sa puntong iyon, tumayo si Kevin, inabot ang telepono ng room service at nag-order ng dinner para sa dalawa. Habang nag-uusap siya sa staff, sinulyapan niya si Karen na nakaupo pa rin sa kama, at nagbigay ng ngiti na parang nagsasabing “this night is ours.”
Ilang minuto matapos mag-order si Kevin, At ilang sandali may kumatok na staff sa pintuan ng kwarto ni Karen. Binuksan ito ni Kevin, at pumasok ang cart na may mga nakatakip na silver cloche, dalawang baso ng juice, at isang maliit na centerpiece na kandila.
Kevin (nakangiti sa staff):
“Salamat, dito na lang.”
Paglabas ng staff, isinara ni Kevin ang pinto at agad inasikaso ang cart. Kinuha niya ang tray at inilapag sa maliit na mesa sa tabi ng bintana. Binuksan ang kurtina at tumambad ang city lights ng Cebu, nagbigay ng ambience na parang nasa fine dining sila kahit nasa hotel room lang.
Kevin (nakatingin kay Karen na nakaupo sa kama):
“Babygirl, tara na. Naghintay ang dinner natin.”
Tumayo si Karen, nakangiti, at lumapit. Umupo sila sa magkatapat na upuan sa maliit na mesa. Binuksan ni Kevin ang mga takip ng plato—isang steak, isang pasta, at dalawang side dish ng salad.
Karen (natatawa):
“Grabe, parang date nga ‘to. Steak pa talaga.”
Kevin (nakatingin sa kanya, nakangiti):
“Eh kasi deserve mo ng special dinner after ng galing mo kanina sa meeting. Good job, Ms. Presenter.”
Karen (nagkukunwaring pormal, sabay ngiti):
“Thank you, Sir Kevin, sa napaka-supportive na cheerleader sa likod ng meeting.”
Nagkatawanan silang dalawa. Habang kumakain, napansin ni Karen na hindi maalis ni Kevin ang tingin sa kanya.
Karen (medyo naiilang, pero nakangiti):
“Hoy, kumain ka nga. Kanina ka pa nakatitig.”
Kevin (nakangiti, walang hiya):
“Eh kasi mas busog ako sa kakatingin sa’yo kaysa sa steak na ‘to.”
Napailing si Karen pero hindi maitago ang pamumula ng pisngi.
Habang nagpatuloy ang dinner, naging mas natural ang usapan nila—mula sa mga plano para sa business trip hanggang sa mga simpleng bagay tulad ng paboritong pagkain at mga funny moments sa opisina.
Karen (nakatawa habang nagkukwento):
“Naalala mo ba nung nagloko yung projector tapos halos magpanic ako? Buti na lang andun ka agad.”
Kevin (natatawa rin):
“Of course, paano ko makakalimutan yun? Ang cute mo nga nung time na ‘yon eh, parang gusto mo nang sunggaban yung remote.”
Nagtagal pa ang kwentuhan, at nang matapos na silang kumain, umupo sila sa gilid ng kama para mag-relax.
Kevin (mahina ang tono, nakasandal sa headboard):
“Masarap yung dinner, pero mas masarap kasi kasama kita. Sana ganito lagi walang istorbo, walang tension, just us.”
Karen (nakatingin sa kanya, malambing ang boses):
“Hmm… sana nga. Pero secret lang muna tayo ha.”
Kevin (humawak sa kamay niya at marahang pinisil):
“Always, babygirl. Secret natin ‘to.”
Tahimik silang dalawa sandali, nakatingin lang sa city lights sa labas ng bintana, na parang parehong ayaw matapos ang gabing iyon.
Pagkatapos nilang kumain at ayusin ang mesa, sabay silang nahiga ni Karen sa malambot na kama ng hotel room. Si Karen, nakaharap sa bintana, nakatanaw sa mga ilaw ng siyudad na kumikislap sa gabi ng Cebu. Tahimik lang siya, hawak ang unan, parang nag-iisip.
Dahan-dahan namang lumapit si Kevin sa likod niya. Inilapit niya ang katawan at yumakap mula sa likuran, mahigpit ngunit puno ng lambing.
Kevin (mahina ang boses, halos bulong):
“Ang ganda ng view… pero mas maganda pa rin yung nasa harap ko.”
Ngumiti si Karen, ramdam ang init ng bisig ni Kevin sa kanyang bewang. Napapikit siya ng marahan, ninanamnam ang yakap na parang matagal na niyang gustong maramdaman.
Karen (mahina rin ang boses):
“Parang… parang asawa mo lang ako sa yakap mo na ‘to.”
Kevin (dumampi ang labi sa batok niya, saka bumulong):
“Kung ako lang masusunod, gusto ko nga ikaw na… araw-araw, gabi-gabi.”
Hinalikan niya si Karen sa leeg, dahan-dahan, puno ng init at lambing. Napasinghap si Karen at napakapit sa kamay ni Kevin na nakapulupot sa kanyang bewang. Hindi na siya nakapigil dahan-dahan siyang lumingon, at sinalubong ang labi ni Kevin.
Nagtagpo ang kanilang halik hindi kasing wild ng mga nauna, kundi mas mabagal, mas ramdam ang bawat segundo. Parang doon nila naramdaman na higit pa sa libog ang namamagitan sa kanila.
Karen (mahina, habang nakadikit ang labi kay Kevin):
“Kevin… bakit ganito? Parang… parang hindi na tama pero ayokong matapos.”
Kevin (mahigpit ang yakap, malambing):
“Hindi ko na rin alam, babygirl. Basta ang alam ko, dito sa mga sandaling ganito, ikaw ang mundo ko.”
Gumanti ng halik si Karen, mas mainit, mas matagal. Nakapikit silang pareho, habang sa labas ay kumikislap ang ilaw ng siyudad, ngunit para sa kanila, silang dalawa lang ang natitira sa oras na iyon.
Post a Comment