NIMPO Part 13

by JASON THE JACKAL

Circa, 1946

NAG-UUMPISAnang umusbong muli ang sigla sa bayan ng Sta. Cruz, Laguna maging mga karatig lugar sa buong kapuluan matapos ang mahigit apat na taong digmaan sa bansa. Makikita pa rin ang mga pira-pirasong mga gusali na unti-unting nililinis at isinasaayos. Ang bayang ito ay sadyang nakapalawak kung parasa kakaunting mga naninirahan. Napapaligiran ng matataas na damo ang munting bayan at nagkalat sa baku-baku at maalikabok na daan ang mga dumi ng kabayo. Karetela pa rin ang pangunahin sasakyan ng mga tao dito. Ang munisipiyong yari sa kahoy, kalahati lang nagagamit dahil warak ang kaliwang bahagi nito. Plano ng alkalde na ilipat ang munisipio sa ibang lugar, sakaling dumating na ang sapat na pondo para sa pagpapaayos ng kanilang munisipio.

Wala pa ring kuryente dito dahil inaayos pa ang napinsalang mga kawad at relay stations sa buong bansa na lubos na napinsala. De ga-as na sulo, lampara o petromax ang ilaw sa bawat tahanan tuwing gabi.

Pansin ang matinding kahirapan dahil bukod sa kakulangan ng suplay ng pangunahing mga pangangailangan ng mga tao,tulad ng mga gamot, tubig at pagkain, unti-unti na ring nawawala ang mga libreng rasyon mula sa mgaEstados Unidos at iba pang mga tulong mula sa iba’t ibang bansa. Abala ang pamahalaan na makapag umpisang muli ang lahat, sa muling tamasang kasarinlan at kalayaan kaya’t kulang ang atension nito sa mga maliliit na bayan.

Sa kabila nito, nakahihinga na ng maluwag ang mga tao dahil lumiliwanag na ang paligid sa mga abo at usok mula sa mga bakas ng digmaan.

Wala na ang mga ingay ng serena, mga malalakas na pagsabog ng bomba at ingay ng mga nag-uunahang mga punglo mula sa mga riple at pistola ng mga sundalong naglalaban. Wala na ang ingay ng mga nag-iyakan.

Hindi maikubling mabalot pa rin ng pighati ang lahat na tahanan. Karamihan sa kanila, nawalan kasi ng mga kamag-anak.

Ang magkapatid na sina Adela at Delfin ay kabilang sa mga naulila ng digmaan. Namatay ang kanilang mga magulang kasama ang bunso nilang kapatid nang bumagsak ang malaking bomba sa simbahansa San Ildefonso sa lalawigan ng Batanggas ilang buwan mula ng sumiklab ang digmaan. Nung araw na iyon, pansamantala nilang iniwan ang kanilang magulang at kapatid dahil naghahanap sila ng mapipilahang rasyon ng pagkain.

Ito na pala ang huling sandaling masisilayan nila ito.

Dinatnan nila ang kalunos-lunos na mga bangkay ng mga kaanak kasama ang iba pang mga nakikituloy roon, na tulad ng kanilang mga magulanghindi nakapag handa nang bumagsak ang bomba.

Halos matunaw ang mundo ng magkapatid ng maganap iyon.

Matapos mailibing ang labi ng mga nasawing kaanak, muli nilang nilikas ang lugar upang maghanap ng ibang makukublian. Mahigpit ang pagkakahawak nila sa mga gabing kinakailang lumikas. Kasama nila lagi ang iba pang mga kababayan na nawalan na rin tirahan.

Natatandaan nilang balot na balot ng takot ang mga tao habang nagtatago at tumatakas. Sa bawat putukan at mga pagsabog, niyayanig rin ang paligid ng mga taghoy at tangis ng mga kabataang musmos, lalo na ang mga kababaihan. Isang malupit na bangungot ang nakaraang digmaan para kina Delfin at Adela na tila, kamakailan lang naganap. Naririnig pa nila ang mga ungol at mga pagmamaka-awa sa mga gabi ng kanilang pagtulog.

Pinakamabagsik na kasama ng Japanese Imperial Army ang ilang kasapi na hindi naman talaga Hapon ngunit mga North Korean na tumakas sa kanilang bansa dahil sa kumunismong pamamahala sa lipunan. Ngunit ng bigyan ng papel ng mga hapon sa digmaan, tila mga tigreng nakawala sa kulungan dahil hayok sila sa laman. Marahas sa walang habas na pamamaslang sa mga taong walang laban at nagkalat ang pang-gagahasa sa mga kababaihan sa iba’t-ibang bayan.

~~~

Ang digmaan ang nagpalapit ng husto sa magkapatid na maging magka-agapay sa lahat ng oras sa tuwing naka-badya ang panganib sa kanila. Si Adela ay matanda mahigit tatlong taon ki Delfin.

Minsan ng ibinuwis ng binata ang kanyang buhay upang ipagtanggol si Adela sa kamay ng mga mapangahas na dayuhan. Natatandaan nila, siguro’y wala pang isang taon buhat ng manakop ang mga Hapon, napa-bilang si Adela sa pinag pipilian noon na manilbihan sa itinatayong Garrison sa Ybaan, Batanggas. Dito talaga sila isinilang at lumaki hanggang sa sumapit ang digmaan. Inakala nilang magiging maayos sila sakaling mapili si Adela, dahil mapapalapit ito sa mga dayuhang militar. Ngunit sa hanay pa lamang, nakitaan na nila kung gaano kabangis ang mga mananakop. Nagkubli ang mag ama at nakita nila kung paano kaladkarin si Adela ng isa sa mga sundalong Hapon. Patago nilang sinundan ito, habang kinakaladkad ang nooy dalagitang si Adela papunta sa likod ng munisipyo ng Ybaan.

Naiyak ang ama ni Delfin ng laslasin ng bayonita ang damit ni Adela hanggang sa mahubad ito. Linaslas din ang bra at panty ng babae.Dahil sa katandaan, mahina na katawan ng ama ni Delfin kaya’t gustuhin man nito na tulungan ang dalaga, wala itong lakas ng loob at tibay dibdib upang ipagtanggol ang napipintong panghahalay sa anak na dalaga.

Nakita nilang sinipa si Adela ng Hapon hanggang sa humandusay ito sa lupa. Humahagolhol at namimilipit sa sakit ang babae. Awang awang si Delfin, lalo na ang kanyang ama. Napatingin ang lumuluhang ama sa binata at umusad..

‘Delfin.’

Nakikiusap ang mga mata nito na parang ang isinasaad, ‘Tulungan mo ang kapatid mo.’

Kahit kulang pa sa pagkalalakeang binatilyong si Delfin, inipon niya ang lakas sa kanyang sarili ng oras na iyon upang makagawa ng paraan na ipagtanggol si Adela. Dalawang dipa mula sa kanilang kinatatayuan, nakita ng binata ang kapirasong kahoy ng kamagong. Hindi na siya nag-aksaya ng panahon, kaagad siyang nagbigay ng habilin sa ama, habang naka kubli ang kanilang mga sarili. Pabulong na sinabi ni Delfin sa..

“Tay, ano man ang mangyari, huwag kayong sumunod. Sakaling makatakbo kami, pabayaan niyong makalayo kami. At kung sakaling palarin, magkita-kita tayo sa kina Tiyo Tasyo, sa susunod na buwan.”

Ang kina Tiyo Tasyo ni Delfin, nakababatang kapatid ng kanilang ina ay nasa San Ildefonso, mga tatlong bayan pa mula sa Ybaan.

Nagisip ang ama habang tumutulo ang luha nito. Tila wala ng ibang paraan lalo pa’t nakikita nilang nag huhubad na ang Hapon sa harap ni Adela. Nakangisi na tila demonyong pinagtatawanan ang nagmamaka-awang dalaga.

“S-sige anak. Mag iingat ka. Mag-ingat kayo. Tutulungan tayo ng dios, anak. Patnubayan ka nawa.”

Nang matiyak na walang makakakita, tuluyan ng iniwan nito ang ama at nag umpisang gumapang si Delfin papalapit kina Adela. Hanggang sa makarating ito sa nakita niyang sandata. Paluhod na ang Hapon sa gitna ng dalaga. Pilit na ibinubuka nito ang mga binti ni Adela. Naririnig niya ang iyak at pag mamaka-awa ng kapatid.

Nakatutok ang matulis na bayonita sa leeg ni Adela at ng dumantantay ang nagpupumiglas na pagkalalake ng hapon samabuhok na hiyas ng dalaga, kinilabutan ito at kinapitan ng labis na pagkatakot.

Mula sa likuran, umunday si Delfin ng isang malakas na hampas. Tumama ang kahoy sa batok ng Hapon. Kaagaad itong nangisay at napadapa sa hubo’t hubad na katawan ni Adela. Bumula ng dugo ang bibig nito dahil tila lumubog ang batok sa utak sa lakas ng pagkakapalo.

Hindi sila nag-aksaya ng panahon ng dalaga. Kahit pirapiraso ang mga damit, pansamantalang itinakip ng babae ang mga tela sa kanyang mga kaselanan, habang pahila siyang itinatakbo ni Delfin. Iniwan nilang nangigisay hanggang sa mawalan ng buhay ang Hapon. At kung sakaling makita sila ng mga oras na iyon ng mga kasamahan nito, tiyak na kamatayan ang haharapin nila.

Sinungkal nila ang matataas na mga damo, papuntang silangan upang tumakas. Kahit nanghihina si Adela dahil sa takot nagpapasalamat siya’t hindi natuloy ang makahayop na pagnanasa sa kanya.

Napansin ni Delfin ang kalagayan ng kanyang kapatid kaya’t saglit silang huminto sa pagtakbo. Hinubad ng binata ang sout na maruming polo at ipinasuot sa kanyang Ate. Kahit hindi sapat, pinagkasya ito ng dalaga saka nila muling tinahak ang madamo at maputik na lupa. Hindi alintana ang mga kagat ng hayop at insekto sa masukal na landas na tinatahak nila.

Kailangan nilang lumayo. Habang tumatakbo papalayo, naalala ni Adela ang mga magulang.

“S-sina Inay D-Delfin.. Papano…?”

“Huwag kang mag-alala Ate, maayos po sila, kailangan nating makalayo bago nila makita ang nangyari sa kasama.”

Matapos ang ilang oras, pagod na pagod na ang magkapatid. Madilim na ang buong paligid at tanging munting liwanag ng buwan at mga bituin ang kanilang natatanglaw. Siguro’y hindi na mapapapadpad ang mga humahabol sa kanila dito. Siguro’y pwede silang magpahinga ng panandalian.

Sa isang puno ng kahoy, sa gitna ng malawak na damuhan, tumigil at naupo ang magkapatid Dito lang sila nakaramdam ng pagod. Sugat-sugat ang mga paa, binti at katawan nila.

Maririnig pa rin ang mga hikbi ni Adela, hindi niya inaasahan ang mga pangyayari. Napakabilis na parang kidlat. Kundi lang sa kanyang kapatid, alam ni Adela na magpupunyagi ang pang-hahalay na iyon. Subalit si Delfin.. naroon.. tumulong.

Napapikit si Adela, sunod sunod na pumatak ang kanyang luha. Naka upo sila dito. Hanggang sa maramdaman ni Delfin ang mahigpit na yakap ng kanyang Ate.

“S-Salamat Delfin. Salamat.” Mahigpit din ang pagkakayakap ng binata sa kanya.

“Ligtas ka na Ate. Ligtas ka na. Huwag ka ng mag-alala.”

Nakatulog silang magkayakap upang pawiin ang malamig na gabi.

~~~

Nagising si Delfin dahil tila may tumutusok sa kanyang tagiliran. Naalimpungatan siya sa liwanag ng paligid. Halos papalabas na ang araw, hanggang sa maaninag niya ang hugis ng dalawang tao na nakatayo sa kanilang kinalalagyan.

“S-Sino kayo? A-anong ginagawa niyo dito.” Narinig ni Delfin ang tinig ng matandang lalake. Kasama nito ang isa pang matandang babae. Nakatutok sa kanila ang isang mahabang baril.

Nabuhayan ng tuluyan ang pagkatao ang binata at tinapik niya ang kanyang kapatid na mahimbing ang tulog sa kanyang bisig.

“A-Ate.. gising, Ate..” Bahagyang iniusog ni Delfin ang katawan nila upang mas maisampa pa sa punong kahoy ang kanilang katawan.

Unti-unti na ring nagising si Adela. Nakita niya rin ang nakatutok na riple.

“H-Huwag po kayong mag-alala, mga taga Ybaan po kami, tu-tumakas po kami..”

“Ala ey Goryo, alisin mo nga iyang iskupita mo at natatakot ang mga bata.” Sambit ng matandang babae. Tinabig nito ang hawak na baril ng lalake, at lumuhod sa kinahihigaan nina Delfin.

“A-Ano bang nangyari sa inyo, sugat sugat kayo.. at saka itong kasama mo, ey naninigas na sa lamig ah. Bakit ka ba nakahubad ineng..”

Napa-atras na rin si Adela. Tila nakiramdam muna ng sandali. Nababalot siya ng hiya dahil halos nakabuyangyang ang kanyang kaluluwa sa halos walang saplot na katawan.

“Pa-pasensiya na po, tumakas po kasi kami sa mga hapon.”

“Nakow, Bering..” Sambit ng lalake, napakamot ng ulo. “Aba eh, baka kung makapahamak tayo di-yan eh, tara na’t iwanan na natin sila.”

Napatingala ang matandang babae ki Goryo.

“Ikaw naman, kita mo na ang kalagayan ng mga bata eh, kahit kailan ka talaga.” Inirapan ng babae ang matandang lalake.

“Mag-asawa ba kayo Ineng?” Tanong nito ki Adela na noo’y dilat na dilat na ang mga mata.

Nagkatinginan ang magkapatid. Saka sumagot ang dalaga.

“H-Hindi po, magkatapid po kami, tumatakas po kami sa mgal hapon.. ka-kasi po..” Paliwanag ni Adela ngunit naudlot dahil tila nabalot siya ng hiya.

“Tsk, Goryo, kunin mo nga iyang balabal ko’t kawawa naman itong.. Ano gang pangalan mo Ineng?”

“A-Adela po..” Mahinang tinig ng dalaga.

“Nakuw Bering naman, hayaan na natin sila ah…”

“Kunin mo na..” Sigaw ng matandang babae. Saka muling ibinaling sa kanila ang pangingin ng matandang babae. “Pasensiya ka diyan sa asawa ko’t nakuw, walang puso ang demonyong ito..”

Sa isip, natawa ang magkapatid sa narinig na pagbibiro ng matanda.

Pero sa kanilang damdamin, medyo maluwag na ang pakiramdam nila. Bagama’t nagdadabog si Goryo, kinuha nito ang balabal ni Aling Bering sa loob ng bayong na nasa ibabaw ng karetang hila ng kalabaw.

“Papunta kami sa bukid, kahit naman giyera eh kailangan namin maghanap ng makakain mga Ineng. Ay siyangapala, sigurado’y gutom na rin kayo.. I-ito, ibalot mo muna diyan sa katawan mo’t me kamote kami ri-yan.”

Iniabut ng babae ang balabal ki Adela at mabilis namang itinapis ito ng dalaga sa buo niyang katawan. Panay naman ang dabog ng matandang lalake, ngunit wala siyang nagawa. Hanggang sa ibigay na ni Aling Bering ang nilagang kamote sa magkapatid. Isinakay sila sa kareta at humayo ang humihilang kalabaw, papalayo.

Inilahad nila ang mga pangyayari sa mag-asawa habang naglalakbay.

Inaruga sila ng mag-asawa ng dalawang araw sa kanilang kubo. Dalawang binatilyong apo ang kasama ng mga matanda. Binigyan sila ng damit at pinabaunan ng mga nilagang saging para sa kanilang muling paglalakbay.

Sa San Ildefonso ang napagkasunduan nilang puntahandahil naroon ang halos kamag anak ng kanilang ina at ito rin ang kasunduan nila ng kanyang ama.

Ligtas sila doon.

Mga apat napung araw at gabi ang lumipas, nagkita muli sila ng kanilang ina, ama at kapatidsa San Ildefonso.Masaya silang nabuong muli ang kanilang pamilya. Ngunit dito na rin pa rin sila ihihimlay nina Delfin at Adela, dahil lamang sa trahedya sa loob ng simbahan.

Mula ng maganap ito, at mula ng tumakas sila sa Ybaan, isinumpa ni Delfin na protektahang maigi si Adela. Naligtasan nila ang mga madugong pambobomba. Ang mapa-gitna sa nag uunahang mga bala. Kaya’t batid nilang kakayanin nila ang mga susunod pang pagsubok, sa nagpapatuloy na digmaan. Nagsilbing sandigan ni Adela ang kapatid. Nakakalunod para ki Adela na arukin ang pagpapahalaga sa kanya ng kapatid. Ang respeto, ang pangangalaga.

Hindi nila mabilang mga lugar na kanilang napuntahan sa mga pagtakas, paglikas at pagtago. Sa awa ng dios, bagama’t minsan nakakaranas sila ng pagka gutom dahil salat sa pagkain, ligtas nilang naitawid ang maraming araw ng mga pangamba at panganib.

Hanggang sa isang araw narinig nila ang balitana papaalis na ang mga hapon sa bansa matapos sumuko. Muli nilang niyakap ang mga sarili. Sanay narito ang kanilang mga magulang at ang kapatid. Umiiyak sila sa tabi, habang nagkakasiyahan ang mga tao sa balitang tapos na ang digmaan.Tapos na ang mahabang araw na pagtakbo, pagkubli at mga nakakatakot.

~~~

Napunta sila sa Santa Cruz, Laguna nang tuluyan ng maka-alis ang mga hapon at pumalit ng panandalian ang mga sundalong Amerikano. Kaunti ang mga tao doon at hindi gaanong napinsala ang lugar. Kapwa hindi nakapag-arap ng husto ang kapatid. Buti pa si Adela, umabut ng grade three ngunit si Delfin, hanggang unang baytang lang ito. Ngunit dahil impuwensiya ng banyagang America ang pag-aaral noon, marunong silang magsulat at magbasa. Tama na ito sabi ng kanilang mga magulang noon. Maliban kasi sa labis na kahirapan, iilan lang naman ang paaralan sa buong bayan sa dati nilang lugar.

Sa kabila ng kanilang kakulangan, nakahanap ng mapapasukan si Adela bilang serbedora sa kainan ni Acong, isang dayuhang negosyanteng Chinese na inabut na ng giyera sa Pilipinas at dito na rin nakapag asawa. Siya na yata ang nagdala at nagpalasa sa mga Pilipino ng mga mumurahing mami at iba pang mga klase ng Chinese noodles.

Maingay na amosi Acong na malakuliglig kung mag-talak sa mga empleyado nito. Pilit ang pananagalog na nangingibabaw pa rin ng pagiging intsik kahit me katagalan ng naninirahan sa Pilipinas. Mabagsik siya sa mga tauhan ngunit hindi ki Adela dahil masipag ito. At maganda. Lihim niyang pinagnanasaan ang dalaga.

Si Delfin ay namamasukan naman bilang pahinante sa trucking na kumakarga ng buhangin at boulders dahil sa kabi-kabilaang constructions nagaganap sa ibat ibang lugar.

Sa taong ito, 23 anyos na si Adela at 19 na si Delfin.

Si Delfin ay lumaking makisig dahil sa banat ang katawan sa samut’ saring trabaho na kanyang pinasukan. Sa taas na 5’7 at malaking pangangatawan, mala-Adonis na ang itsura nito sa panahong iyon. Kung pagmamasdan ng maigi, may itsura si Delfin kahit medyo maitim ang balat nito. Matangos ang kanyang ilong, manipis ang labi. Maamo ang mapang akit na mga mata na napapaligiran ng mahabang pilik-mata.

Si Adela naman ay nagdalagang payat at may kaliitan sa taas na 5’3. Balingkinitan ang katawan. Humaba na ang kanyang buhok. Kuminis at kumintab na ang morenang balat nito. Katamtaman ang laki ng nakatayong mga dibdib. Kaakit akit na ang kanyang makinis na mukha. Ang manipis na labi. Ang medyo singkit na mata, at manipis na kilay.

Hikahos ang buhay. Ngunit tinatamasa nila ang kalayaan at kasarinlan. Sa isang barong-barong na bahay na tinirikan nila bunsod ng pagmamagandang loob ng mag-asawang Aling Filomena at Mang Berting, pinagsasaluhan ng magkapatid ang halos anim na dipang bahay – na yari sa mga pira-pirasong lawanet, kahoy at mga yerong napulot nila – at pinagtagpi-tagpi.

Magkatabi silang natutulog sa sahig na lupa. Ang lupa na nilalagyan lang nila ng pinagtabi-tabing karton at sakong itinahi ang nagsisilbing kubre saka nila nilalatagan ng banig.

Masaya at kumportable na sila dito.

Sa kabila ng kanilang kahirapan naroon pa rin ang pangako ni Delfin na tulungan at alalayan si Adela. Ganap na silang mga babae at lalake ngunit malalim pa rin ang kanilang turingan bilang magkapatid. Nasanay na sila sa simpleng pamumuhay. Kung minsan, sa mga kwento ng magagandang alala, tumatawa sila at nasisiyahan. Kahit isang saglit nang mahirap na buhay – masaya sila.

Muling sinubok ang tatag ng dalawa, ng minsan mabalitaan ni Delfin na binastos ni Acong si Adela. Hindi nagtapat ang dalaga sa buod ng pangyayari ngunit hindi ito nakaligtas sa kaalaman ng binata. Sinugod niya si Acong ng alas dos ng hapon, tatlong araw ang nakalipas ng maganap ang umano’y pang lalamas nito sa dibdib ni Adela. Halos maihi si Acong sa salawal ng batakin ni Delfin ang mala-patpat na katawan ng intsik at isabit ang katawan at damit nito sa nakausling de kuatrong pako sa dingding. Walang nagawa si Adela sa kabila ng pakiusap nito na itigil ni Delfin ang ginagawa sa amo.

Sinakal nito si Acong, sinampal at binalaan.

“Kapag inulit mo pa ang ginawa mo sa kapatid ko, tatadtadin kitang pino at isasama sa niluluto mo. Nakakaintindi ka?”

“O-oo Dekfin, Oo. P-palensiya.. palensiya na..” Pagmamaka-awa ni Acong.

Mula noon, ingat na ingat na si Acong sa dalaga.

~~~

Maraming araw ang lumipas, nagtataka si Delfin kung bakit marami ang nabibighani sa kanyang kapatid. Ilan sa kanyang mga kasamahan na nakakita na ki Adela, nakikiusap ng tulong na maligawan ang kanyang kapatid. Ngunit mabilis na umiinit ang ulo ni Delfin sa mga ganitong pasaring kaya’t tinantanan siya ng mga kasama. May oras, tuwing nag iisa, napapa isip si Delfin kung bakit dumadami ang mga umaaligid sa kanyang kapatid. Ang mga malagkit na tingin ng mga kalalakihan sa tuwing naglalakad si Adela sa bayan. Nakapagtataka, para ki Delfin. Ano ba ang naroon sa aking kapatid upang marami ang magka-interes?

Hindi pa niya mawari, hindi niya maintindihan.

Hanggang isang gabi. Tapos na silang mag-hapunan. Naghahanda na silang matulog at nag-aayos na ng kulambo si Delfin ng pumasok si Adela na katatapos lang sa paghilamos. Basa ang katawan nito, kaya bakat na bakat sa sout na manipis na puting bestida ang buong katawan ng dalaga. Sana’y na si Delfin na sa ganitong oras, hindi nag susuot ng bra si Adela. Pero sa oras na ito, napatigil si Delfin sa kanyang ginagawa at pinagmasdan ang katawan ng kapatid na naaninag ng liwanag mula sa maliit na lampara sa sahig. Nakita niya ang maliit ngunit matulis at kulay tsokolateng mga utong ni Adela.

Nakaramdam ng init ang binata. Nanuyo ang kanyang lalamunan. Sa tagal ng kanilang pagsasama, tila nag-iba ang pakiramdam niya ngayon. Nakikita niya ang hugis ng katawan nito, kahit medyo may kapayatan. Nakaporma ang hubog. Ang makinis at maamong mukha.

Nagalab ang buong damdamin ni Delfin. Biglang parang naging luminaw ang lahat.

Malakas ang hatak ng alindog ng kanyang kapatid. Babae ang tingin niya dito.

Ang titig ni Delfin ay hindi nakaligtas sa mata ni Adela. Ngunit iwinaksi niya ito, dahil matagal na silang nagsasama, nagkakatabi sa pagtulog, nagyayakapan – at ni minsan wala ni isa sa kanila ang napakita ng malisya.

Kinabahan si Delfin sa nararamdaman. Sa naiisip. Pilit niyang iwinaksi, pilit niyang ibinaling ang isip sa ibang bagay.

“Baka sa susunod na buwan Ate, magkasya na ang ipon ko, makakalipat din tayo ng matitirhan.” Sabi nito.

Napatingin sa kanya si Adela habang nagpupunas ng bimbo sa kanyang braso at paa.

“Ba-bakit? Lilipat ba tayo?” Tanong ng dalaga.

“Oo, kasi, sadyang maliit na ang lugar ito sa atin. B-baka kako eh, naiilang ka na, na katabi ako sa pagtulog sa gabi.”

“Ay naku Delfin, itabi mo muna ang ipon mo at mahirap ang pag hanap ng malilipatan sa ngayon. Maayos pa naman ito, at saka hayaan mo na, gusto ko naman yung katabi ka..” Sambit ng dalaga, na pumapasok na rin sa kulambo, kung saan nakahiga na ang binata.

“..alam mo naman na hanggang ngayon, hindi pa rin maalis sa aking mga gunita ang mga naganap nitong mga nakaraang taon, natatakot pa rin ako Delfin.” Patuloy nito.

Yumakap sa kanyang bisig si Adela.

Gabi-gabi, bago ang sandaling ito – natutulog silang magkatabi. Magkayakap. Walang iniisip. Walang bumabagabag sa kanilang isip at damdamin. Ngunit sa gabing ito, tila naka ramdam ng pagka-ilang ang binata. Tila iba ang kanyang nararamdaman. Lalo pa’t pina iinit ng katawan ni Adela, ang madilim at malungkot na gabi – sa kanilang munting tahanan.

Napapikit si Delfin. Lalo na ng madama ang malambot na katawan ng dalaga.

“..Ano kaya sa palagay mo..?” Narinig niya si Adela.

“H-ha?” Pagtataka ni Delfin. Mukhang marami na ang nasabi ang kapatid na hindi niya nasundan.

“Ay naku, kung saan-saan na naman dinadala ang diwa mo Delfin, ang sabi ko aalis ako sa restoran ni Acong, ayoko na doon. Lilipat ako.”

“Ha, ah.. eh saan ka naman lilipat Ate? Teka, binastos ka ba uli ng walang hiyang iyon?”

Marahang tinapik ng dalaga ang dibdib ni Delfin.

“Loko, hindi. Kaya lang naliliitan na ako sa sahod na apat na piso kada buwan. Dios ko, bente sentimo na ang kilo ng bigas. Ang sardinas, dalawang sentimo na. Isipin mo, natapos na ang giyera pero ang mamahal pa rin nang mga bilihin.” Paliwanag ng dalaga.

“..inisip ko mag tinda na lang ako sa palengke. Me suki ako doon na hinihikayat akong tulungan siya sa pagtitinda ng isda. Mukhang maayos naman ang kita. Arawan ang sahod ko kaya iniisip ko baka hindi na tayo kakapusin sa pang-araw-araw na pangangailangan. Kaya tinatanong kita kung ano sa palagay mo.” Patuloy niyo.

Napa-isip si Delfin. Nakaramdam na pagkahabag sa kapatid.

“Hayaan mo Ate, pasasaan ba’t makakahanap din ako ng magandang trabaho. Makakaraos din tayo Ate.”

“Naku Delfin, hindi naman sa minamsama ko ang lahat pero labis labis na ang ginagawa mo para sa akin. Hayaan mo naman na kahit papano masuklian ko ang mga sakripisyo mo.” Humigpit ang yakap ng dalaga sa kanya.

“S-sana, narito sina Inay..” Mahinang tugon ng binata.

Nung marinig ito, napaluha si Adela. Sana nga narito ang kanilang mga magulang. Siguro’y mas masaya sila. Mas humigpit ang pagkakayakap ng bawat isa. Kakaiba naman ang nararamdaman ni Delfin ng sandaling iyon, lalo na ng isanday ng dalaga ang binti sa kanyang harapan. Lumakas ang kabog sa dibdib ng binata. Hindi niya alam kung nararamdaman ni Adela.

Nagpupumiglas sa tigas ang kanyang pagkalalake sa loob ng manipis na salawal.

~~~

Binabagabag ang isip ni Delfin ng kanyang nararamdaman. Ilang araw na ang nakalipas at tuwing gabi, mas lalong lumalakas ang pintig ng kanyang mga puso sa mga gabing magkatabi sila ni Adela sa pagtulog. Napansin ni Adela ang mga kaganapan sa ikalawang gabi. Ang matigas na bagay sa pagitan ni Delfin. Ngunit iwinaksi niya ito, dahil alam niyang binata na ang kapatid. Pero nitong mga nakaraan, tila tumatalikod na si Delfin sa kanilang pagtulog. Hinayaan niya ito. Pilit pa ring niyayapos niya ang binata. Kailangan ito ni Adela upang maibsan ang mga alalala sa katatapos na digmaan.

Normal ang kanilang buhay nung mga sumunod naaraw. Lalo na nung tuluyang umalis si Adela sa kainan ni Acong, upang maging katulong sa pagtinda ng isda sa palengke. Naaliw si Adela sa malakas na kinikita. Halos singkwenta sentimo ang pinaka malaki niyang naiuuwi araw-araw.

Nakakabili na siya ng mga damit nila ni Delfin at mga pangunahing gamit sa munting tahanan.May ngiti si Adela araw-araw na mas nagpapa tingkad sa kanyang morenang kagandahan. Ang mga matamis na ngiti, na mas lalong nagpapa pukaw sa ikinukubling pagnanasa ni Delfin.

Ganap na ikalawang linggo mula ng maliwanagan si Delfin, napukawan din si Adela sa mga nangyayari. Hating gabi. Himbing na himbing sa pagtulog ang dalaga. Unti-unti nagising ang kanyang pagkatao sa nakaka kiliting sensasyon na bumabalot sa kanyang katawan.

Napadilat si Adela.

Hindi ito panaginip. Tahimik ang madilim na gabi. Walang kailaw-ilaw sa maliit nilang tulugan. Ramdam niya ang sensasyon mula sa kanyang dibdib. Tila nakausli ang isa niyang utong at tila binabasa’ ng laway.

Mainit ang hininga.

Kinapitan ng takot si Adela.

Kinakagat kagat ang kanyang utong. Marahang sinisipsip. Dinidilaan.

May kakaibang kiliti.

Ngunit sino?

Natanto niya ang lahat. Si Delfin. Katabi niya. Bahagyang naka-dapa ang katawan nito habang mahinang dinidilaan ang kanyang utong. Napahawak si Adela sa kanyang bibig.

Pinigilan ang sarili na mapasigaw.

B-bakit? Papaano? Si Delfin? Bakit?

Naguunahan ang mga tanong sa kanyang isip.

Inisip niyang baka mapahiya ang binata sakaling sawayin niya ito sa ginagawa. Hindi gumalaw si Adela. Hinayaan ang mga nagaganap. Bagkus, napakagat siya ng labi.

Ngayon niya lang niya naramdaman ang ganitong kiliti sa katawan. Kakakaiba.

MASARAP.

Pinilit niyang huwag igalaw ang katawan at nararamdaman niyang tila me lumalabas na likido sa kanyang pagkababae. Patuloy ang mga paghagod ng manipis na dila sa kanyang utong. Umiinit ang kanyang katawan.

NAG-AALAB.

Mas lalong umiigting ang kanyang libido. At ang pagnanasa sa tindi ng sensasyon. Mga ilang saglit pa, hindi na niya mapigilan ang sarili. Dahan dahan nailapat ng dalaga ang kanyang palad sa ulo ni Delfin at napalamas sa buhok ng binata.

Ngunit napabalikwas ang binata. Tumalikod sa pagkakaghiga sa katawan ng kapatid. Nakaramdam ng takot. Nagising ang kanyang Ate. Nanginginig ang katawan ni Delfin at tila sinisisi ang sarili sa mapangahas na ginawa niya sa kapatid.

Gayundin si Adela. Kumabog ng malalakas ang kanyang dibdib, hanggang sa mapatalikod na rin ito sa pagkakahiga. Totoong totoo ang naganap, dahil basa pa ang utong na dinidilaan nito ng kanyang katabi sa higaan. Sa pagkakatagilid, unti unting pinagapang ni Adela ang palad niya sa kanyang binti. Hanggang sa masagi niya ang kanyang manipis na panty. Doun niya natanto ang nanlalagkit niyang pagkababae na parang tumatagas hanggang sa singit.

BASANG BASA si Adela.

~~~

Balisa si Adela buong maghapon sa palengke. Tila wala siya sa sarili. Wala siyang mapagsabihan, wala siyang mapagtanungan kung ano ang nagaganap sa kanyang pagkatao – at sa kanyang kapatid.

Lumalaban sa kanyang damdamin na isang nakapalaking kasalanan ang naganap kagabi na parang itinutulak ang kanyang kaluluwa sa dagat ng apoy. Siguro’y nasaksihan ng kanilang mga magulang ito. Gustong maiyak ni Adela. Gusto niyang masuka tuwing naiisip ang naganap. Kaninang umaga, halos hindi sila makatingin sa isat isa habang gumagayak papunta sa kani-kanilang trabaho.

Halos hindi sila nag-usap, liban sa paalaman. At paalala ng pag iingat.

Ganundin si Delfin na minabuting hindi pumasok sa trabaho. Naglakad siya sa mga lugar na tahimik. Na walang tao. Takot na takot. Nagiisip ng pamamaraan kung paano niya haharapin ang kanyang Ate sa pagsapit ng gabi ng kanilang paguwi.

Ipinasya ni Adela na huwag ng sitahin si Delfin. Siguro’y nadala lamang ito ng kanyang emosyon. Nang kanyang paninibugho dahil sa kanyang pagbibinata. Ang hindi niya kayang labanan, ay ang kanyang sarili. Ang kanyang panangga – kung hanggang saan siya dadalhin nito. Sa pinakailalim ng kanyang utak, may umuudyok na ibang pahiwatig na pinipilit siyang paharapin sa katohahanang – nagustuhan niya ito.

Muntik silang magkasabay sa bahay, mag-aalas singko ng hapon. Nginitian ni Adela ang kapatid kaya parang naibsan ang tinik sa dibdib ni Delfin. Kaya ibinida niya ang dalang pasalubong.

“M-me dala akong pansit Ate.”

“Siyanga? S-sige yan na lang ang i-ulam natin sa kanin.” Masayang sabi ni Adela.

Magaan ang loob nila habang naghahapunan. Nagkwento si Adela ng mga bali-balita tungkol sa pamahalaan at mga nagaganap sa lipunan na narinig niya sa radyo kanina sa palengke. Ikinuwento niya ang mga bagung tugtog na nakaiindak at mga tinig ng mga himig na makabago na karamihan ay gawa ng banyaga. Matagal tagal na rin bago siya muling nakapa kinig ng radyo kaya masiglang masigla siyang nagbabalita nito. Nasa anim na piso at kurenta sentimo ang halaga ng radyo na de-tubo pa ang diodes at malalaki ang mga piyesa kaya tanging mga nakaaangat lang sa buhay ang nakakabili ng gamit na ito. Mga ilang taon pa bago maipakilala sa Pilipinas ang transistors.

“Sayang kasi, dahil aksaya lang sa buhay ang radyo. Saka na lang tayo mag-ipon para diyan.” Sabi ng dalaga nung imungkahi ni Delfin na pag ipunan nila ang pag bili ng radyo.

Sa gabing ito, matapos makapag hilamos ng katawan, makapag sepilyo at makapag hugas ng mga paa, sabay silang taimtim na nanalangin sa loob ng kulambo sa kanilang higaan. Parehong nakaluhod. Sa isip, hiningi nila ang pasasalamat sa buong maghapon, sa mga biyaya at sana’y patnubayan ang kaluluwa ng kanilang mga magulang at kapatid na nasa kabilang buhay. Sana’y ilayo ang isat-isa sa karamdahan. At ang kahuli-hulihan sa panalangin ng kanilang isipan..

Ilayo sila sa tukso.

~~~

Masigasig sila nung sumunod na araw. Walang naganap. Mahimbing ang mga tulog nila at tila naibalik sa normal ang kanilang sarili. Kaya may ngiti ang mga labi nila ng magpaalaman papunta sa kanilang mga trabaho.

Pumasok na si Delfin. Ngunit malayo-layo ang delivery kaya inabut siya ng maghapon sa pagpala’ sa mga buhangin at mga maliliit na bato sa truck at pagbagsak muli sa lugar na kung saan ito nabili. At dahil halos nakatatlo silang delivery, dumelehensiya si Delfin ng mahigit animnapung sentimos para sa buong maghapon. Nag-aya ang driver ng truck na mag-ambagan sila ng sig-iisang sentimo, upang makabili ng lambanog at pulutan. Hindi sanay si Delfin uminom o manigarilyo, ngunit napilitan siyang pagbigyan sila upang hindi malamatan ang pakikisama.

Sa ika-walong tagay, nakaramdam na ng pagkahilo si Delfin kaya maayos itong nag-paalam. At dahil alam nilang naglalakad lang ito pauwi upang huwag ng mamasahe sa karetela, pinaunlakan si Delfin ng mga kasama na mauna na sa paguwi.

Pasado alas sais na ng gabi at lubog na ang araw ng dumating ito sa bahay.

“Nag-alala naman ako sa’yo, akala ko kung napano ka na. Kanina pa ako sa daan nag hihintay. Saan ka ba nang galing?” Pag-alala ni Adela.

“P-pasensiya ka na Ate, hindi ako makatanggi ki Manong Domeng. M-medyo nagkayaan ng kunting tagayan kaya ginabi ako.”

“Ganun ba? Kumusta pakiramdam mo? Hindi ka naman umiinom ah. Sandali at ipag titimpla muna kita ng kape, sasabayan na kita sa pagkain.”

“H-hindi ka pa naghahapunan? P-pasensiya ka na talaga Ate. H-hindi na mauulit.”

“Walang anuman, nag-alala lang ako. Sige na maupo ka muna diyan at ipag-hahanda kita ng kape at hapunan.” Tumalikod si Adela, upang tunawin sa mainit na tubig ang tinutong na bigas na siya nilang kape tuwing umaga.

Saka sila taimtim na naghapunan.

Matapos nito, iniligpit at hinugasan ni Adela ang mga pinagkainan. Pagbalik niya, nakatulog na nakaungko sa maliit nilang mesa si Delfin. Nahabag ang dalaga sa kapatid. Siguro’y pagod na pagod ito, at napa inom pa ng mga kasama kaya siya na ang nag-ayos ng kanilang mahihigaan sa sahig.

Bukas pa rin ang lampara sa tabi nila ng gisingin ni Adela si Delfin upang papasukin sa kanilang kulambo. Hinubad niya ang damit nito. Dala na ni Adela ang timba na may maligamgam na tubig, saka nito pinunasan si Delfin sa kanyang katawan. Hilong hilo si Delfin. Mainit sa katawan ang lambanog, kata tila nahimasmasan siya sa pahigang paghilamos sa kanyang katawan. Medyo napadilat ang mata niya. Nakita niya sa Adela na nakaluhod at nakayuko habang pinupunasan siya.

“Salamat Ate. P-pasensiya na.”

“Huwag mo nang alalahanin, maliit na bagay eh magpahinga ka na.”

Dahil nakayuko ang dalaga, habang pinupunasan nito ang mukha ng binata, hindi nito napansin na makikita mula sa kanyang maluwang na bestida ang kanyang dibdib. Aninag sa sinag ng munting liwanag ng lampara sa gilid ang kanyang katamtaman dibdib at utong.

Nakaramdam ng init si Delfin.

Siguro’y dala ng nainom, naramdaman ni Adela na sa tagiliran niya ang isang kamay ni Delfin. Nakatitig ito sa kanyang mukha. Napatigil si Adela sa pagpunas sa kanya. Inilapat ng dalaga ang kanyang palad sa mukha ng binata.

Mainit.

Nag uunahan ang tibok ng kanilang mga puso. Hanggang sa marahanparang humahaplos ito. Tila nagdudulot ng kuryente sa buong katawan ni Adela ang dampi ng palad ni Delfin na nasa tagiliran niya, kahit nababalot pa ito ng manipis na bestida.

Nakatitig sila sa isa’t isa kahit walang malinaw na naaninag ang kanilang mga mata sa madilim na mga mukha, sa kakarampot na liwanag ng lampara. Nangingig ang labi ni Delfin. Gayun din ang katawan ni Adela. Lalo na ng dumaosdos pa ang palad ng kapatid pataas.

Gustong magsalita ni Adela ngunit tila may nakabara sa kanyang nanunuyong lalamuman. Nakapag iinit ang mga sandali. At dahil tila parang walang ginagawa ang kapatid, mas lumakas ang loob ni Delfin na pagapangin ang kanyang palad sa malusog na dibdib ni Adela. Lumakas ang hingal ng dalawa.

Walang nagsasalita.

Walang maririnig sa paligid, liban sa nakababasag na katahimikan sa labas at paligid ng kanilang munting tahanan. Ngunit parang mga pinapalong drum sa pandinig ang pintig ng kanilang mga pulso. Nabitawan na ni Adela ang bimpo, at tuluyang inilapat sa magkabilang pisngi ni Delfin ang mga palad nito. Marahang pinunas ng kanyang hinlalaki ang nanginginig na labi ni Delfin. Ang isip ng dalaga ay tila binabakudan na ng dilim sa mapanuksong mga sandali habang nakaluhod siya sa higaan. Unti unti, naramdaman niyang pinisil ng binata ang isang utong ng kanyang dibdib.

Matigas.

Nagpumiglas ang ari ng lalake sa kanyang sout na pang ibaba, na yari sa manipis na tela na kulay itim. Wala itong biruleng zipper na tanging pina hihigpit lang ng sintorong nakatali na yari sa abaca. Nakasuot siya ng maluwang kalsunsilyo kaya’t makikita ang bukol ng ari niya sa harapan.

Wala pa ring umuusal ng sandaling iyon. Si Adela, tila hinihila ng kung anong espiritu ang kanyang mukha – pababa. Hanggang sa mga ilang milimetro na lang ang pagitan ng kanilang mga labi.

Mainit.

Ramdam nila ang paisa isang paghinga habang patuloy na nilalaro ng dalawang daliri ni Delfin ang kanyang utong sa loob ng manipis na bestida. Naglapat ng panandalian ang kanilang mainit na labi. At bahagyang umangat. Pareho silang nakikiramdam. Muling idinampi ng babae ang kanyang labi at sa pagkakataong ito, naramdaman niya ang mainit na dila ng lalake na pumahid sa kanyang ibabang labi.

Umigting ang libog ng babae.

Ngayon lang siya nito nakadama. At nagugustuhan niya ang tagpong ito. Hindi na nakapag hintay si Delfin, iniangat niya ang labi sa labi ni Adela at hinagkan. Hanggang sa mapasunggab na ng tuluyan ang babae.

Mas tumindi ang pagnanasa ni Delfin. Humihingal siyang ipinihit ang katawan ng kanyang kapatid na babae at ipinahiga sa banig. Bahagya siyang napa ibabaw sa babae. Nilalamas niya pa rin ang suso nito. Wala pa ring maririnig na salita, o mga tinig sa kanila. Ibaba ni Delfin ang mata sa tatlong butunes ng bestida sa harapan. At dali dali nitong binuksan. Nagmamadaling tumulong din ang babae. Humihingal.

Nalilito.

Ngunit nagiinit ang pagnanasa ng babae.

Nakakadarang.

Pinaalpas ni Delfin ang magkabilang suso mula sa itaas na bestida na mas lumuwang ng matanggal ang mga butones. Tayong tayo. At nang aakit ang maliit na utong na sinlaki ng pambura sa panulat na lapis. Sinunggaban ito ni Delfin, kaya’t napa singhap si Adela ng maramdaman ang nagmamadaling dila ng lalake sa kanyang utong. Ang kabilang suso ay nilalamas ng isang kamay nito.

Napapikit si Adela habang nakahiga. Napakasarap na pakiramdam ang ginagawa ni Delfin sa kanya na parang may mga tumutulay na mga munting boltahe ng kuryente sa buo niyang katawan. Ang sensasyon ay tila umaabot sa kanyang hiyas na nakaramdam ng labis na kiliti kaya naipilipit ni Adela ang magkabilang binti upang ikiskis ang kanyang biyak. Mahigpit na pagkakaipit na iginigiwang na ng balakang ng babae sa kanyang mga binti. Mas nag-alab pa ang pakiramdam niya ng madama niya ang mainit na palad ni Delfin sa kanyang hubad na tuhod.

Laman sa laman.

Gumapang ang palad ni Delfin. Napatigil si Adela. Napadilat. Inipit niya ang mga binti ng mas mahigpit. Ngunit dumadaosdos pataas ang palad ng binata. Hindi na alam ng dalaga ang gagawin niya sa pagkakataong ito. Pinipilit niyang huwag sanang mahawakan ni Delfin ang kanyang pagkababae. Liban sa takot ng kasalanan, takot siyang malaman – kung ano ang kanyang nararadaman.

Sunod sunod na sumirit kasi ang mga malagkit na likido sa kanyang hiyas. Rumaragasa ang nektar mula sa kanyang sinapupunan.

BASANG BASA na si Adela.

At nahihiya ito.

Nasusuklam siya sa sarili dahil kung bakit hinahayaan niya ang mga sandaling ito. Napa-angat si Delfin upang pagmasdan ang mukha ni Adela. Hindi naaninag ni Delfin ngunit naka ngiwi ang labi ng babae. Namumungay ang mata nito sa tindi ng pagnanasa. Mainit ang palad ni Delfin humihimas sa kanyang bilugang binti.

Natutukso si Adela. Hindi niya alam kung sino ang nag udyok dahil pilit man na nilalabanan ng kanyang isip at damdamin na sana’y huwag ng sumulong sa tiyak na pagsisisi ang mainit na palad na humihipo sa kanyang binti.

Ngunit tila sadyang may isip ang kanyang mahinang tuhod, dahil unti-unti itong bumuka. Marahan. Naramdaman ni Delfin ang pagbuka, kaya ipinasok niya sa pagitan ng binti ang kanyang palad. Mainit ang singaw na lumalabas sa pagitan nito.

Libog na libog na si Delfin.

Naka-angat ang dalawang binti, kaya lumaylay na ang dulo ng bestida pababa sa puson ni Adela. Nakatitig sila sa isa’t isa. Naka-angat ang katawan ni Delfin na itinutukod lang ng kanyang siko sa bahagyang pagkakadapa sa tabi ni Adela. Unti unting umakyat, marahan ang palad ng lalake. Hanggang sa umabut ang palad sa pinaka gitna na natatakpan ng panty. Naramdaman niya ang basang basang tela. Malagkit ang likido. At sa unang pagkakataon, dahil sa tindi ng sensasyon – narinig niya ang manipis na tinig ni Delfin.

“A-Ate.”

Nasasalat na ni Delfin ang biyak.

Napa ungol si Adela.

“Unngg”

Napapikit.

Saka niya tuluyang ibinuka ang dalawang hita upang mas palayain ang kamay ni Delfin na lamasin ang nangangating tinggil na nagkukubli sa mayabong na puki ni Adela. Umungol muli.

“Ungg.”

Napa-angat ng likod si Adela at napakapit ang magkabilang kamay niya ay nakakapit sa braso ng lalake, lalo na ng ipasok ni Delfin ang isang daliri sa pundilyo ng panty. Umarko ang katawan ng babae ng salatin ng daliri ang basang hiwa. Hanggang sa mahagod ang kanyang matigas na tinggil.

Napasinghap ang babae. Nanigas ang buo niya katawan sa sarap. Pilit na ipinapasok ni Delfin ang isang daliri sa masikip at birheng lagusan. Ngunit pinipigilan ito ng manipis na laman.

Sinalat niya ang puki ng kapatid.

Hindi na rin nakatiis ang babae, mula sa pagkakatagilid ni Delfin, inabut niya na rin ang nakatagong sandata ni Delfin at dinama ang kalakhan at katigasan nito na natatakpan ng tela. Nang maramdaman ito ng lalake, nag aatubi siyang binitawan ang pagkababae ni Adela at lumuhod upang tanggalin ang tali ng kanyang sout. Nang maalis ito, magkasabay niyang hinubad ang pambaba maging ang pang loob.

Hubot hubad na si Delfin. At mula sa pagkakaluhod, binabatak niya sana ang panty ni Adela, subalit mabilis na dumakma ang magkabilang kamay ng dalaga upang hatakin ang tela pataas. Natigilan ang binata. Kaya sa itaas ng garter ng panty, muli niyang isinuksok ang buong palad, upang mas lamasin ang kabuuan ng pagkababae at hiyas na naglalaway.

Muling napasinghap at napaungol ang babae.

“Ungg.”

Nalimutan na niyang depensahan ang sarili dahil mula sa pagkakapasok ng buong palad sa kanyang biyak, unti unting bumababa ang kanyang panty hanggang sa may tuhod. Darang na darang si Adela na hindi niya napansin na mismong kanyang mga paa na ang humatak ng tuluyan sa panty hanggang sa maibaba at mahubad ito sa kanyang mga paa.

Hawak na niyang muli ang matigas na sandata ni Delfin at mahinang hinahagod. Basa na rin ng mga tumutulong likod ang ulo nito. Ramdam niya ang pag pintig ng mga ugat. Ang mga sumunod ay mas nakakapag alab, dahil si Adela na ang umangat upang sakmalin ng halik ang labi ng kapatid. Nagpalitan sila ng laway at nagiskrima ng dila.

Si Delfin, umangat at mahinang pumatong sa nakabukakang mga binti ni Adela. Nang matanto ito, mabilis na muling tinakpan ng palad ni Adela ang kanyang biyak. At napa-kalas sa kanilang halikan. Natatakot siya sa mangyayari. Ang isang kamay niya ay itinukod sa dibdib ni Delfin ngunit hindi itinutulak papalayo. Naramdaman ng likurang palad ni Adela ang matigas na titi na bumondol sa kanya.

Muli silang nagtitigan sa dilim.

Tila nauupos naman na kandila ang liwanag, dahil mas umunti ang ilaw na siguro natuyuan na ng gas ang lampara sa tabi. Wala na silang nakikita. Wala na silang nasisilayan sa kanilang mga katawan.

Nakiramdam sila sa isa’t isa – habang magkatitig pa rin ang malapit na mga mukha. At mula sa pagkaka patong habang nakatukod ang kanang siko ni Delfin sa banig at nakatukod ang magkabilang tuhod sa ibabaw ng babae, pinisil ng kaliwang palad niya ang utong ng suso saka muling idinampi ang labi sa mainit ng bibig ng babae. Napahawak si Adela sa nakatutok na tarugo sa kanyang gitna. Muli niya itong dinama hanggang sa tumama ang dulo ng ulo sa kanyang bulbol,ikiniskis ni Adela ang ulo. Nang mahawi ang buhok, tumama ang ulo ng tarugo sa kanyang laman. Napaso si Adela.

Napasinghap.

Napaka-init.

NILIBUGAN SIYA NG HUSTO.

Binitawan niya ang sandata. Humihingal si Delfin, dahil maging siya – hindi bihasa – at unang beses niyang naramdaman ito.

Pareho silang birhen.

Mula sa pagkakapatong, ikiniskis ni Delfin ang sandata sa hiwa. Tumatama ang mga ugat ng katawan ng tarugo sa matigas na tinggil ni Adela. Naglalaway ito at nararamdaman niyang tila hindi tumitila ang mga likidong lumalabas sa babae.

Mahinang linalagalagari ng titi ang hiwa na natatabunan ng makapal na bulbol ni Adela. Walang pag-aatubili. Walang pagmamadali.

Napaunat ang mga paa ni Adela at napalingkis ito sa likuran ng binata.Napakasarap ng ginagawang kiskisan ng mga laman, habang nilalagari ng tarugo ang pumipintig na laman ng pagkababae nito. Napakapit ang babae at napayapos ng husto. Nakalingkis pa rin ito, ng walang ano-anoy, naramdam niyang bahagyang sumalang sa maliit na butas ang dulo ng tarugo. Natigilan sila.

Muling nakiramdam. Napakagat ng labi si Adela dahil parang gustong gusto niyang pumasok ang laman na ito sa kanyang maliit na butas. Siguro’y mas masarap. Siguro’y mas marami pang sarap.

Hanggang sa mga sumandaling ito, hindi sila nagsasalita o nag uusap sa mga nagaganap, bukod sa isang sambit kanina ni Delfin. Parang ayaw nilang pag usapan, o ayaw nilang tawagin ang isa’t isa sa bangungot ng gabing ito – na nagpaparaya sa kanilang katauhan – at pangangailangan.

Mahigpit ang hawak ni Adela. Hindi gumalaw si Delfin habang nakatutok sa bukana ang tarugo. Nakiramdam siya. Ang isip niya ay nagtatanong kung papayag si Adela na pasukin ang kanyang bukana. Hindi alam ni Delfin ang mga mangyayari, ang malalasap, pero ito ang hinahanap ng kanyang laman. Ito ang iniuudyok ng kanyang damdamin na gawin sa oras na ito.

Gusto niyang angkinin ang katawang ito.

Halos naka-angat na ang manipis na katawan ni Adela sa pagkaka yapos sa katawan ni Delfin. Angat maging ang kanyang ulo na malapit sa mukha ng binata. Hindi parin siya nagsasalita, ngunit sumisigaw ang kanyang pagkababae. Kaya siya na ang tumulak, at mahinng kumadyot pataas.

Nakahinga si Delfin. Yinapos niya ng mahigpit ang maliit at balingkinitang katawan ni Adela, at unti-unting lumusong sa masikip na butas. Pinigilan pa rin siya ng tila cellophane na laman. Napakagat si Adela sa kaliwang balikat ni Delfin. Nakaramdam siya ng kirot. Pero mas mataas ang nararamdamang sensasyon. Kumadyot din ng marahan si Adela pataas. Lumusong uli si Delfin, mahina dahil ayaw niyang masaktan ang kanyang Ate. Ramdam na ramdam ni Adela ang kirot, habang tila pinupunit ng matigas at malaking ulo ang kanyang hymen. Lumalapot na ang nararamdaman niyang likido, dahil kung makikita lamang ng dalawa – humahalo na ang dugo sa sinapupunan, bunsod ng napupunit na hymen. Mas napalakas ang pagkakakagat ni Adela sa balikat ni Delfin, na hindi naman nararamadaman ng binata, dahil sa malakas na libog. Paunti unti, saka titigil at lulusong muli ang ulo. Hanggang sa tuluyang mapunit ang hymen ni Adela.

“Ugh.”

Narinig ni Delfin na tila nasasaktan ang dalaga. Kaya’t tumugil siya ng lumusot ang ulo ng tarugo sa masikip na puke. Pumipintig pintig ito. Si Adela, bukod sa kirot naramdaman muli ang mga kuryenteng dumadaloy sa buo niyang katawan. Ang kirot ay nasasabayan ng sarap. Ang sarap ay nasasabayan pagmamadali. Umangat pa ang kanyang puwetan sa kama upang idiin ang sarili.

Hanggang sa tuluyang lumusot ang kabuuan ng titi ni Delfin.

“Uuunggg.” Napa ungol si Adela.

SAGAD!

Hindi makapaniwala si Delfin. Nasa loob na siya ng pagkababae ni Adela. Kapatid at karugtong ng kanyang pusod. Karnal na laman at dugo ng kanyang dugo. Mahigpit ang pagkayayakap niya – hanggang sa maramdaman niya sa mainit na kaloob looban ng puki ni Adela, kumislot at tila piniga ng kanyang laman ang katawan ng kanyang titi. Dito, hindi na napigilan ni Delfin ang nararaman. Umalpas ang kanyang pagnanasa at sumabog ang kanyang katas. Sunod sunod na sumirit ang kanyang tamod sa loob ng puke ni Adela. Nang maramdaman ito ng dalaga, sumambulat din ang kanyang libog at umalpas ang kanyang sukdulan.

Magkasabay silang nilalabasan.

Ngunit walang naririnig na impit at ungol dahil kapwa nila pinipigilan ang sarili na kumawala sa nagaganap. Parang ayaw nilang tanggapin na sila ay nagtatalik, at nagpaparaos sa loob ang kanilang mga makasalanang kasarian. Sa kabila nito, tahimik na pinakikiramdaman nila ang pagsirit ng tamod at pagalpas ng nektar ng babae habang mahigpit na magkayakap. Dumudugo na rin ang balikat ni Delfin sa kagat ni Adela. Ilang saglit pa nanghina ang kanilang mga katawan at pabagksak na napahiga si Adela – at lupaypay naman na nakadagan sa kanya si Delfin. Nakaraos na ang dalawa.

Kapwa sila humihingal.

Magkasugpong parin na magkapatong dahil matigas na matigas pa rin ang sandata ni Delfin. Hindi ramdam ni Adela ang bigat ng katawan ng binata. Nagdedeleryo ang kanyang mga mata, namimilipit sa sensasyon at nanginginig ang mga laman nila. Sa pagod, parang nakatulog silang magkasugpong ang mga ari.

Pawis na pawis ang mga katawan.

~~~

Hindi alam ni Adela kung ilang oras o minuto siyang napa idlip ngunit nagising siyang muli sa nalalasap na sensasyon. Nakayakap at nakapatong pa rin si Delfin sa kanya at nakapasok ang titi nito sa kanyang puke. Sa pagkakataong ito, mahinang kinakantot ni Delfin si Adela sa pagkakahiga. Muling nakaramdamn ng kunting kirot si Adela, pero mas matingkad na ang sensasyon at sarap.

Napakasarap na hindi niya maipaliwanag dahil naglalabas-masok na ang sandata sa kanyang sinapupunan. Gising na gising na siya at gustong gusto na niya ito, kumpara kanina. Bahagyang nasanay na ang kanyang pagkababae sa matigas na sandata ni Delfin. Nang maramdaman ng binata ang mahinang pag unos at pag salubong ni Adela sa kanyang katawan, mas lalo siyang ginanahan. Mahina ngunit sensual na paglabas pasok ang ginawa nito at iginigiling paminsan minsan ang kanyang balakang upang namnamin ng tarugo ang bawat sulok ng napaksarap na lagusan. Dahan dahan niyang ibinaba ang bibig sa tenga ng kapatid at bumulong ang mainit na hininga na sa pangalawang pagkakataon, narinig niya ang malambing, mahina at nakaka-akit na tinig ng gabing iyon.

“Ate.”

Nang marinig ito, nangisay si Adela sa sensasyon dahil nilabasan siya. Nilibugan sa narinig. Sa tinig. Sa tawag.

Darang na darang ang nag aapoy na katawan ni Adela sa isang salitang narinig dahil pumapaso ito sa kanyang puso. Ang malambing na tinig mula sa lalakeng pumukaw at nagpalasap sa kanya ng kahulugan ng libog na sa unang pagkakataon, ngayon niya lang nalasap.

Dumaloy ang malakas na kuryente sa buong katawan ng babae. Hindi siya sumagot bagkus ay hinalikan niya ang labi ni Delfin habang nilalabasan siya sa naglalabas pasok na sandata. Mariin niyang sinasalubong mga mahinang ulos ni Delfin. Isinasagad at gumigiling na rin tulad ng ginagawa ng binata. Dahil punong puno ng tamod ang loob nito, tumatagas na ang mga semilya ng kapatid sa bawat pagbayo ng tarugo papalabas kaya kumakalat na ito sa puwetan ni Adela. Kahalo na nito ang likido niya at dugo pa rin dahil sa sugat na hymen.

Ilang saglit pa, umabut na rin sa sukdulan ang lalake. Pumilandit ng malalakas ang kanyang katas ng mga galubid na semilya sa sinapupunan ni Adela. Ramdam na ramdam ang bawat pilandit sa kaloob-looban.

Nagraragasa.

Mahigpit ang pagkakayakap ng lalake, at mahigpit din ang pagkakayapos ng babae sa makisig na katawan ng kasiping. Napaiktad siya sa kama sa sunod sunod na pag pilandit ng pagnanasa ni Delfin. Napakasarap na pakiramdam para ki Adela ang mga segundong iyon ng kanilang pagtatalik. Hanggang sa kapwa sila makaramdam ng ngilo. Hanggang sa makaramdam sila ng pagod. Hanggang sa makaramdam sila panghihina.

Muling bumagsak ang kanilang mga katawan sa pagkakahiga sa banig, habang nililingkit niya ang naka patong na kapatid.

Muli silang nakatulog.

~~~

Pasado alas sais na ng umaga ng magising si Delfin. Mag-isa na siya sa higaan. Pag tingala niya, naka gayak na si Adela. Napa-unat ang katawan niya at nakaramdam ng pananakit maging mga kasu-kasuan at mga laman. Mahapdi ang pakiramdam niya sa kanyang titi na medyo luntoy ngunit may katigasan. Pakiramdam niya ay sinakal ng mahigpit ang batok ng kanyang tarugo. Bunga ito ng napakahigpit na lagusang pinasok. Napapikit muli ang binata ng maalala ang lahat. Hanggang sa marinig niya ang tinig ni Adela na nakaramdam ng kanyang pagbangon.

“Mauuna na ako Delfin. Araw ng palengke ngayon kaya tiyak na marami ang mamimili. Baka masita ako ni Manang. Pakisarado ng maayos ang pinto pag alis mo. Mag-almusal ka muna, me tinapay diyan at mainit pa naman ang tubig sa termo. Huwag kang magpapagabi sa pag uwi ha?. ”

Medyo malabo kung sisilayan si Adela dahil nasa loob pa rin ng kulambo si Delfin, ngunit kita niyang nakaayos na ang kapatid papaalis. Parang normal ang araw. Parang walang naganap. Isang ordenaryong mga oras sa kanila ang umagang ito – na kung iisipin, nagpabago ng landas sa relasyon nila bilang magkapatid. Mas naibsan ang pangamba ng binata dahil mukhang hindi niya nakikitaan ng pag-alala si Adela.

“O-oho Ate. Susunod na ako. M-mag iingat ka.”

“S-sige. Ikaw din.”

Hanggang sa tuluyan ng lumisan si Adela papalabas.

Bago tuluyan tumayo Delfin sa banig, nakapa niya ang higaan. Malagkit ang namamasa pang gitna nito at may mga bakas ng dugo na nagkalat dito. Nanghina ang binata. Hindi niya inaakalang nasaktan niya si Adela. Hindi siya makapaniwalang magiging mapusok siya kagabi. At hindi niya inaasahang magiging matatag si Adela sa kabila ng kanilang ginawa na hindi pangkaraniwang ginagawa ng mga magkapatid sa mundong ito. Binalot siya ng matinding kunsensiya. Pakiramdam ni Delfin, kaisa-isa siyang tao sa mundo na nakagawa ng pinakamalaking kasalanan. Marahas siyang tumiwalag at lumapastangan sa landas kung saan ang lipunan ay mataas ang respeto sa moralidad.

Hindi niya mapapatawad ang sarili sakaling talikuran siya ni Adela at kasuklaman, isang araw.

~~~

Pinilit ni Adela na maging abala sa dami ng mga mamimili ng araw na iyon, ngunit nang hihina ang kanyang katawan dahil said na said ang kanyang resistensiya. At dahil binabangabag siya ng kunsensiya. Ang hindi maipaliwanag ng dalaga ay kung paanong tinanggap ng kanyang katawan at pagkatao na hayaan ang sidhi na mamayani sa kabila ng kanyang mataas na moral at respeto sa kanyang pagkatao. Hindi niya maipaliwanag kung bakit tila kandilang naupos ang kanyang katawan nang iparaya niya ang sarili ki Delfin. Laman ng kanyang laman, dugo ng kanyang dugo. Kumakabog ang kanyang dibdib at halatang malayo ang kanyang isip sa kanyang ginagawa ng araw na iyon sa pagtitinda.

Ang hapding nararamdaman niya sa kanyang pagkababae sa araw na ito ay isang malinaw na katibayan na totoo at hindi panaginip ang naganap kagabi sa pagitan nila ni Delfin. Hindi na ito maikukubli sa mata ng kanyang namayapang mga magulang at sa mata ng dios.

Ang totoo, humihilab ang mga laman niya at kumakabog ang dibdib dahil sa kunsensiya ngunit sa pinakalulok ng kanyang budhi – namumukod tangi ang galak. Nagu-umapaw ang saya dahil kakaiba ang naranasan niya. Sa tuwing naalala niya ang kiliti, ang mga munting kuryenteng dumadaloy sa mga ugat niya, ang paulit ulit na sensasyon, nanginginig ang katawan niya sa labis na pagkasabik. Napakasarap na maulit.

Gusto niyang maulit.

Paulit ulit na umaalingawngaw sa kanyang isip ang tinig ni Delfin habang nilalabasan ito sa kanyang sinapupunan.

‘Ate’

Hindi niya maipaliwanag na pakiramdam kung bakit kakaiba ang tusok nito sa kanyang mga kalamnan, umiinit ang kanyang katawan. Para bang sadyang ang bawal na pagnanasa ay siya ring tunay na pinakamasarap na lasapin ng mga taong nag-iibigan. Binabatak ng kanyang kaluluwa ang kanyang katawan na makita at madama muli si Delfin at marinig ang impit nito. Ang ungol ng kanyang pangalan.

Napapikit si Adela. Naguguluhan.

~~~

Maagang nagligpit sina Adela sa palengke kaya pasado alas tres ng hapon nakauwi na siya ng bahay. Hindi niya maipaliwanag kung bakit itinutulak siyang magmadali ng hapong iyon sa pag uwi. Hindi niya alam kung bakit mayroon siyang kinasasabikan.

Ganundin si Delfin. Gusto niya pang mas malinawan kung ano talaga ang nilalaman ng isip ng kanyang Ate sa mga naganap sa kanila, kaya nagmamadali din nitong tinapos ang pagkakarga ng mga idedeliber na materyales. Gusto niya itong harapin at sana kausapin siya nito. Pasado alas kuatro na siyang umalis at naglakad papauwi.

Maliwanag pa ang hapon ng dumating si Delfin sa kanilang bahay. Ngunit nagulat siya sa dinatnan. Tila bagong paligo si Adela at nakasuot ng magarang bestida.

“Ate.” Yoko nito sa kapatid, nung maglapat ang kanilang mata sa pagdating niya sa pintuan.

“O, maaga ka nga.”

“Me lakad ka ba? Maganda ang damit mo Ate, binili mo?”

Nakangiti si Adela.

“Ha? W-wala. Oo, kanina. Bihirang dumayo at magtinda ang mga tiga-Maynila ng mga ganito kaya sinamantala ko na. Binilhan din kita ng mga damit at pantalon. Sana magkasya sayo.”

Nakangiti si Delfin. Matingkad ang ganda ni Adela sa hapong ito na parang kumikinang sa sout na asul na may lasong pula sa likuran at hanggang tuhod ang laylayan. Wala itong manggas. Animo’y teenager ito sa kanyang ayos. Nakalaso rin sa likod nito ang mahaba niyang buhok, at tila nakaamoy siya ng mumurahing cologne.

Lumakas ang kabog ng dibdib ni Delfin.

“M-maganda ba?” Tanong ni Adela.

“Oo, bagay na bagay sa’yo Ate.”

“Salamat.” Ngiti ng dalaga. “Siyangapala, gutom ka ba? mag-meryenda tayo. Meron akong biniling bihon.”

“Siyanga? Si-sige ho Ate, sandali lang at maghuhugas lang ako ng katawan.”

“Sige, dalian mo at mainit pa ito.”

Bago tumalikod ang binata, pinagmasdan niyang muli ang kapatid. Ang mala gitarang hugis ng katawan nito sa suot na damit. Ang mata, ang ilong, ang labi at ang kutis. Ang nakakaakit na pabango. Nagkalapat ang kanilang mata, hanggang si Adela na ang yumuko dahil nakaramdam ng hiya.

Tumalikod si Delfin.

~~~

Mabilis na nilinis ni Delfin ang kanyang katawan sa banyos sa likod ng kanilang bahay. Nagsabon siya ng maigi upang matanggal ang hindi kaaya-ayang amoy, dahil sa natuyong pawis.

Nakaupo sa silya sa kanilang hapag kainan si Adela ng datnan ni Delfin. Wala ng suot na pang itaas ang lalake at tanging ang maluwang na shorts ang sout nito. Nakatukod ang siko sa mesa ang kaliwang kamay ni Adela at nakaungko sa kanyang mukha ng pumasok si Delfin. Nginitian siya nito. Sinuklian naman ni Adela. Sa mesa, nakalatag ang bihon na tila lumamig na. May tig-isang plato na sila dito. Pero sa pagkakataong ito, walang interes sa pagkain si Delfin.

Nagtaka si Adela dahil imbes na umupo si Delfin, tinungo nito ang pintuan at isinara. Sinundan niya ito ng tingin ng ibaba rin nito ang bintana. Bumalik ito sa kinalalagyan ni Adela, upang isara pa ang bintana sa may likuran nito. Nakasunod pa rin ang nagtatakang mga mata ng dalaga sa ginagawa ni Delfin. May sikat pa ang araw, ngunit bahagyang dumilim ang kanilang paligid.

Sa pagkakatayo ni Delfin, nasagi ng kanyang katawan si Adela. Umaapaw pa rin ang pabango nito na sumusout sa utak ni Delfin. Si Adela ay kinakabahan habang pinagmamasdan ang bawat kilos ng binata. At mula sa kanyang pagkakatayo, nadama ni Adela ang kamay ni Delfin sa kanyang balikat. Tumingala ang dalaga.

Nagusap ang kanilang mga mata.

Segundo. Minuto.

Hanggang sa tumayo na rin ang babae upang harapin ang lalake. Napasandal si Adela sa poste ng dingding. Nakatingala pa rin sa mukha ni Delfin si Adela. Patuloy na nag uusap ang kanilang mga mata.

Nakikiramdam.

Habang ang mga dibdib nila ay parang pinapalo ng mga malalakas na hampas.

Mula paa, naramdaman ni Adela na tila unti-unting tumitindig ang kanyang balahibo sa mga titig ni Delfin. Hanggang sa matuyuan ng laway ang kanyang lalamunan. At mga labi. Napalabas ang kanyang dila upang basain ito. Sa pagkakataong ito, malinaw at maliwanag nilang nakikita ang sarili.

Luminga linga si Adela. Tinitingnan ang mga butas sa mga dingding. Ang pinto kung talagang nakasara ng maayos. Ang bintana. At naramdaman niya ang pagluhod ng binata sa kanyang paanan. Napahawak sa dalawang kamay ang dalaga sa kanyang mga bibig nang madama ng kanyang mga paa ang magkabilang palad ni Delfin. Humahaplos.

Pataas.

Pababa.

Pataas muli. Hanggang sa kanyang binti. Mainit ang dampi ng palad. Nakakadarang at nakakapaso sa katawan ng babae. Pataas ito hanggang sa umabut sa may lalaylayan ng bestida na inililis na ng mga kamay pataas. Tumambad ki Delfin ang sout na panty ng kapatid. Puti. Umbok na umbok dahil makapal ang bulbol ng babae na ang iba ay nakausli sa pundilyo ng magkabilang singit. Hindi na pinigilan ni Adela ang kapatid ng unti-unti nitong inililis pababa ang panty. Nakatitig pa rin sila sa isa’t isa. Nung umabut sa tuhod ang garter, hindi nakatiis ang binata damhin ng kanyang palad ang umbok ng pagkababae ni Adela. Basa ang bulbol nito, patunay na nililibugan muli ang babae. Nasalat niya ang hiwa at kinanti ng daliri. Napa singhap si Adela.

Tulad ng dati, wala pa ring nagsasalita sa kanila. Pinakikiramdam lang ang kanilang mga sarili. Tanging mga isip nila ang nag uusap. Parang panatag silang hindi nag uusap, sa mga sandaling ganito. Parang naiibsan ang pangamba ng nababasag na moralidad dahil sa kanilang tunay na relasyon.

Tuluyan ng inalis ni Delfin ang panty sa paa ng babae. Saka siya tumayo. Bumalik muli ang laylayan ng bestida sa tuhod ng babae. Magkaharap sila at bahagyang nakasandal si Adela sa poste ng dingding. Ibinaba ni Delfin ang shorts, kaya umalpas ang kanyang pagkalalake.

Nanlilisik sa galit.

Ngayon lang ito nakita Adela ng maliwanag. Napakagandang pagmasdan. Nakatayo lang ang lalake na tila ipinapakita niya ng maayos ang kanyang naghuhumindig at nagpupumiglas na sandata. Napayuko si Adela. Ang isang kamay niya ay nakatakip sa kanyang bibig, upang huwag iparinig ang kanyang impit. Tila nahihiya ang babae, pero ang kanang kamay nito, ibinaba niya sa laylayan ng bestida at unti unting itinaas upang muling ipakita ang kanyang kaselanan sa kapatid. Hawak niya ang laylayan sa may pusod. Nanginginig sila kapwa ng mga ilang saglit na pinagmamasdan ng bawat isa ang kanilang mga ari. Lumapit si Delfin at hinawakan ang titi. Bahagyang iniyuko ang katawan upang iabut sa puking nasa kanyang harapan. Bahagyan iniangat naman ni Adela ang katawan upang magpang abut ang kanilang mga sarili.

Hanggang sa ipahid ni Delfin ang sandata sa bulbol. Hinawi ng ulo ang buhok at ikiniskis sa hiwa ni Adela. Nakapagat ng labi ang dalaga. Napatingin muli sa kapatid. Ang isang kamay ni Delfin ay humawak sa loob ng binti ng babae upang ihiwalay ito ng kunti. Kusang loob na sumama ang binti ni Adela pabuka, hanggang sa batakin na ng kamay ni Delfin ang hita upang mapaghiwalay. Isinampa ni Adela ang paa sa bangko kaya naka buyangyang na ang kanyang hiwa sa pagkakatayo. Tumutulo sa titi ni Delfin ang kanyang katas. Nararamdaman iyon ng dalaga kaya muli siyang nabalot ng hiya sa inaasal ng kanyang pagnanasa. Nang masalat ng ulo ang butas, binatawan na ni Adela ang laylayan ng damit at hinayaan niya ito. Yumakap siya sa binata. Itinukod pa ng maayos ni Delfin ang sarili sa butas, at medyo isinandal pa ang likod na dalaga sa poste. Saka niya ipinasok ang sandata.

Sagad.

“Unngg”

Magkasabay nilang ungol sa init na naramdaman. Masikip pa rin ang puke at may mga maliit na kirot pang nararamdaman si Adela. Ngunit mas masarap na ito kumapara sa mga nauna kagabi. Tuluyan ng nagparaya ang katawan ni Adela dahil nakayapos siya sa kapatid. Ninanamnam ng kanyang puki ang tarugo. Pumipintig ang mga laman nila. Nang kumadyot si Delfin, napa-akap sa batok niya ang mga kamay ng babae. Napaangat na ang mga paa nito sa lupa. Lumingkis sa paa ni Delfin ang paa ni Adela, at upang mas maging maayos pa ang pakiramdam, inilipat niya na rin ang paa na nasa silya papunta sa katawan ni Delfin. Sinalo siya ng binata kaya hawak niya ito sa puwetan, at idiniin ang katawan ng babae sa poste – saka siya nag umpisang umunos. Basang basa na ang lagusan ng babae dahil tumutunog ang kanilang mga katas sa labis na pagnanasa. Hinanap ni Adela ang labi ni Delfin at hinagkan habang marahang kinakantot siya nito.

Nakakabaliw sa pandinig ang ungol ni Adela sa tuwing sumasagad ang sandata ni Delfin. Mula sa bibig, siniil ni Adela ang leeg ni Delfin. At malapit sa kanyang leeg, naramdaman niya rin ang hininga ng kanyang kapatid. Mainit. At muli niyang narinig ang mahinang tinig nito.

“A-ate.”

Nangisay si Adela. Nilabasan. Ang sarap sa pakiramdam. Napa ungol. At napahigpit ang kapit sa katawan ng binata. Kung mapapansin lang ng mga kapit bahay, umuuga ang dingding dahil sa mga indayog ni Delfin sa puking linalagari ng kanyang titi.

Binilisan pa ni Delfin ang pagkadyot. Sagad. At muling titigil, umiikot ikot, gumigiling. Tirik na tirik na ang mga mata ni Adela. Mas lalong sinilaban ang katawan ng binata dahil ngayon niya lang nakita ang itsura ng kapatid habang kinakantot niya ito ng patayo. Naka-nganga si Adela habang nagdedeleryo ang mga mata sa sarap na nararamdaman. Nang isagad at idniin ni Delfin ang kanyang ari sa kaloob looban ng babae, muli na namang nilabasan ang dalaga. Kumakalat na ang kanyang nektar sa bayag ni Delfin. Lumalawa ito sa singit. Tumatagas hanggang sahig. At tumutulo sa magkabilang binti ng babae.

Sarap na sarap si Delfin sa kanyang ginagawang pagbayo sa masikip na puki ng kanyang Ate. Mainit at parang hinihigop nito ang kanyang sandata. Ilang saglit pa, nakaramdaman ng sukdulan ang binata.

Binilisan niya pa ang pagkadyot.

Tumutunog pa parin ang kanilang mga ari sa bawat ulos dahil kumakalat na nektar sa kanilang pagkakasugpong.

SQUISH. SQUISH. SQUISH. SQUISH.

Sinasalubong na ni Adela ang mga ulos na parang kumakabayo na sa pagkakalingkis sa katawan ni Delfin.

“Ugh. Ugh. Ugh. Ugh. Ugh. Ugh. Ugh..” Hingal ni Adela.

Nararamdam ng babae na malapit na namang sumirit ang tamod sa kanya kaya mas idiniin niya ang pag siil sa leeg ng lalake. Hanggang sa tuluyan na ngang sumambulat ang malapot na semilya ng binata.

“Ungggggggggggg”

Magkaasabay nilang ungol. Pahina ang pagbayo at paisa isa dahil sunod sunod ang pag sirit ng tamod. Sinalo lahat ito ng sinapupunan ng babae. Hanggang sa maghalikan muli ang kanilang mga labi. Halos mayupi ang katawan ni Adela ng isagad at ibaon ng mabuti ni Delfin ang sarili sa katawan ng babaeng nakasampa sa poste’t dingding ng bahay.

Patuloy ito hanggang sa matapos ang sunod sunod na pagpapa-alpas ng dalawa ng kanilang kaligayahan. Nang tumigil sa pagbayo si Delfin, marahang nagbababa’ taas ang balakang ni Adela sa nakasalang pang sandata sa kanya. Humihingal dahil sa pagod. At parang nang hihina naman ang tuhod ni Delfin ng makaraos.

Sa gabing ito, halos magdamag pa silang nagpa ulit-ulit sa pagtatalik. Parang hayok na ngayon lang nakalasap ng kakaibang sarap kaya’t kinakailangan nilang ulit-ulitin. Hindi na nila bihon na dala ng dalaga at hindi na rin sila nakaramdam ng gutom. Kagyat silang natigil ng hating gabi dahil sa labis na pagka-uhaw. Para bang naubusan sila ng mga likido sa katawan kaya halos naubos nila ang isang pitsel na tubig sa kaiinom, saka bumalik sa kanilang higaan ang hubad na mga katawan at muling nagsugpong.

~~~

Gabi-gabi, ng mga sumunod na araw at linggo kinakantot ni Delfin ang kanyang ate. Tuluyan ng nagparaya ang dalaga na laspagin ni Delfin ang kanyang pagkababae taliwas sa mga pangamba na may makatuklas sa kanilang bawal na pagpapaligaya. Ginagawa nila itong walang mga kundisyon, walang mga pag uusap at walang mga pagtatanong.

Kilala ang dalawa sa buong lugar bilang magkapatid lalo na ang bakuran kung saan sila pansamantalang nakikitira. Ang tanging pag iingat nila na kahit hindi napagusapan ay masigurong nakasara ang pinto at mga bintana sa tuwing magniniig.

Sa umaga at sa mga araw na magkasama sila sa labas o sa mga nakakakitang mga tao, nananatiling magkapatid si Adela at Delfin. Naroon pa rin ang mataas na respeto ng lalake sa kanyang Ate. Naroon pa rin ang kanyang pagkatakot dito. Naroon pa rin ang pagsunod niya sa mga utos at pakikinig niya sa mga payo, bilang nakatatandang kapatid. Wala ni isa sa kanila ang nagbubukas ng pintuan upang pag usapan kung ano ang kanilang ginagawa. Kung ano ang kanilang kundisyon. Kung ano ang kanilang patutunguhan.

Kung ano nga ba talaga ang kanilang nararamdaman.

Natigil lang sila ng sumapit ang ika-pitong araw buhat ng sila ay magtalik.

Umaga. Mag-aalas singko ng magising si Delfin na wala na ang kanyang Ate sa tabi. Bumangon ang binata at tuluyan ng iniligpit ang pinagtulugan. Nang maisaayos ito, nagulat si Delfin mula, dahil sa likuran ng kanilang bahay pumasok si Adela.

“A-Ate, akala ko umalis ka na.”

“O, gising ka na pala. Masama ang pakiramdam ko. Mangyari eh, pakidaanan mo muna Delfin si Manang sa palengke at pakisabi na hindi muna ako makakapasok ngayon. Maari ba?”

Nangamba si Delfin. Nilapitan ang kapatid at kinapa ang noo nito.

“Me sakit ka?”

“Tsk, h-hindi.. ngunit pag gising ko napansin kung na me-dalaw ako. Kaya pala masakit ang sikmura ko.”

Nalito si Delfin.

“D-dalaw?”

Napa upo na si Adela sa silya. Halatang lata ang katawan.

“Ha, ah eh, oo, dinatnan ako ng buwanang dalaw kaya masakit ang katawan ko.”

Matagal bago na-arok ng binata ang pakahulugan ng ‘buwanang dalaw’.

Napatingala. At lubos na maintindihan, natigilan siya saka napatingin sa kapatid.

“S-sige Ate, dadaanan ko muna si Manang sa palengke pagpasok ko.”

“Salamat. Mabuti naman siguro ito at maglalaba na lang ako. Bu-bukas pakisabi na papasok ako.”

“O-oho Ate. May kailangan ka ba na gusto niyong dalhin ko mamaya?”

“Wala naman. Mag iingat ka na lamang sa daan at huwag kang magpapagabi.”

“Oo Ate.”

~~~

Nalungkot si Delfin ng araw na iyon dahil ibig sabihin ng karamdaman ngayon ni Adela, hindi niya maangkin ang dalaga. Hindi siya makapag tanong kung hanggang kailan. Kaya kailangan niyang mag hintay.

Isang gabi. Dalawa. Ikatlo. Nag-ikaapat. Sadyang napakahaba ng pag hihintay na ginagawa ni Delfin upang muling maangkin ang katawan ni Adela. Nag uumpisa ng mag aburido ang kanyang isip. At medyo napapansin niya na ring medyo mainit ang ulo ng kanyang Ate. Nakikita ni Delfin ang kumpol ng mga pasador na lampin na puno ng dugo. Hindi na siya nag tanong at isinantabi na muna ang kanyang

Sa ika-limang araw, umuwi si Delfin ngunit hindi na umaasa. Siguro’y matatagalan pa bago nila muling malasap ang pagtatalik dahil sa kundisyon ngayon ng kanyang Ate. Pinigilan niya na ang pagtanong. Dinatnan niya si Adela na naka upo sa silya at nakataas ang paa habang tumatanaw-tanaw ito sa bintana.

“Ate..” Bati ng binata pagpasok niya sa Pinto.

“O, medyo maaga ka ngayon.”

“Ha, Ah, oo kasi wala naman masyadong paghahakutan. Nagyayaan na naman nga na mag inuman pero tumanggi ako.”

“Buti naman.”

Umupo si Delfin sa isang mababang silya dalawang dipa ang distansiya sa kinauupuan ni Adela. Magkaharap sila. Napansin ni Delfin na nakablusa ang kapatid at nakapalda na siguros hanggang tuhod.

“Siyangapala Ate, hihingi sana ako ng payo, kung mamarapatin ninyo.” Sabi ni Delfin, napansin niyang bahagyang nalilis ang palda ni Adela pababa sa binti, habang nakataas ang isang paa nito sa silya. Pero ininda niya ito.

“Oo naman, bakit?” Sabi ng dalaga.

“Kasi, mangyari eh niyayaya ako ng isa kung kaibigan na mag-trabaho sa isang talyer.”

“Talaga?” Medyo halatang nagalak ang babae. “Maganda yun, mag-aayos ka ng mga sasakyan. Naku maganda nga. Pero, h-hindi ka naman marunong mag mekaniko, pano ka niya kinumbida.” Napansin muli ni Delfin na medyo bumubuka ang binti ni Adela.

“Eh, ang sabi ni Ka Edreng, mag-aalalay lang kami. At hindi daw maramot ang may ari na magturo, kung sakaling enteresado ang mga tumutulong. Bagung bukas lang talyer. Kaso nga lang, sa unang buwan daw ay walang sahod o komisyon, bahagi daw ng pagsasanay.” Malungkot si Delfin sa huling mga kataga.

“Naku hayaan muna yun, maganda naman ang kinikita ko sa palengke. Diyan may matutunan kang ibang hanap buhay. Sige, pag isipan pa ng husto, pero kung ako ang tatanungin, mas mainam na yan kesa pahinante.”

“Talaga Ate.” Natuwa si Delfin. “Salamat, salamat naman at pumapayag ka.”

Napatoon na ang mata ni Delfin sa pagitan ng hita ni Adela. Nakabukaka na ito sa kanyang harapan, bakat na bakat ang makapal na bulbol sa kulay dilaw na panty.

Malinis.

“Aba siyempre naman. Magandang opurunidad na yang iniaalok sa’yo. Kelan ka daw ba maaring mag umpisa.” Sabi ni Adela, nakikinita niya ang nag niningning na mata ng kapatid na lalake dahil sa kusang pag-presenta niya sa malinis na kaselanan.

“S-sa l-lunes daw Ate. Sa-sakaling pumayag ka, sa lu-lunes..” Parang nautal si Delfin. Totoo ba ang nasasaksihan niya habang nag uusap sila. Kinubabawan ng libog ang binata, lalo na ng muling sumagot si Adela, ngunit kasabay nito ibinaba ng dalaga ang palad sa nakabukakang binti at nag umpisang himasin nito ang puke na natatakan ng panty. Nasasaksihan ito ni Delfin. Napatayo at naglakad sa pintuan upang isara ito ng lubusan. Isinara rin ang mga bintana. Narinig niyang muli si Adela.

“Lunes? O magpaalam ka ng mabuti sa dati mong amo. Paliwanagan mo ng maayos at baka naman magtampo sa biglaang pag alis mo.”

Nakarahap ng muli si Delfin sa dalaga.

“Oo Ate.”

Inutas ng binata ang clip ng pantalon. Ibinaba niya ito. Inalis niya na rin ang sout na t-shirt. Naka hubad na si Delfin. Nakatayo. Nagpupumiglas ang tarugo. Si Adela bahagyang umangat sa pagkaka upo at inililis pang ng pataas ang palda at saka hinubad ang panty, pababa sa kanyang paa. At muling ibinuka ang sarili sa kapatid saka muling umusal..

“At sana, doon naman sa paglilipatan mo ayusin mo ang pag trabaho. Makisama ka ng maayos nang sa gayon, hindi ka pag initan.”

Tumalab ang labis na libog ni Delfin ng makita nang paghiwalayin ni Adela ang magkabilang labia ng kanyang pagkababe. Parang iniaalok. Parang ipini-presenta.

Namumula ang kaloob-looban nito.

BASA.

Papalapit, napaluhod si Delfin at unti unting umabante sa kinauupuan ni Adela. Itinaas na ni Adela ang magkabilang binti sa bangko. Nakabukaka na ito ng husto at nakahanda na sa kahit anong gawin ni Delfin.

Nung magkalapit ang dalawa, wala ng mga salitang narinig. Tanging mga mata nila ang nag uusap, at tanging katawan nila umiiral sa dapat gawin.

Sa dapat kasunod.

Milimetro na lang pagitan ng kanilang mga mukha, ng maramdaman ng babae ang paghalik ng ulo ng matigas na pagkalalaki ni Delfin sa kanyang hiyas. Kapwa sila napaso sa init.

Nagbabaga.

Dinampian ng halik ni Delfin ang labi ng babae. Tinanggap ito ni Adela, habang kumikiskis na ang ulo ng tarugo sa kanyang biyak. At dahil bukang buka si Adela, agad na isinalang ng binata ang kanyang sandata.

SAGAD.

“UNNNNNNNNNNNNGGGGGGGGGGGG” Ungol ni Adela.

Paluhod na kinadyot ni Delfin ang katawan sa kaloob-looban ng babae. Napayakap siya ki Delfin, habang tinatanggap ang mga ulos nito sa kanyang katawan. Umuungol sa sarap na sensasyon. At sa unang pagkakataon, kinilala niya ang umaangkin sa kanyang katawan. Manipis ang tinig.

“Delfin.”

Humihingal.

“A-Ate.” Sambit ni Delfin.

Saklay na ni Delfin ang isang binti ng babae upang alalayan ito, at upang mas bigyan daan ang kanyang ginagawang pagbayo. Walang pagmamadali. Marahan niyang kinakantot ang kapatid sa bangko. Nakasandal ang likod ng babae sa pader, kaya kahit napapalakas ang ulos ni Delfin, walang pangamba ang babae. Gustong gusto niya ang ginagawa ng kapatid.

Kinapa ng lalake ang suso ni Adela na nasa loob ng sout nitong blusa. Wala itong bra kaya’t mabilis niyang nilapirot ang matigas na utong ng babae, habang naglalamas pasok ang kanyang titi, sa puke ng kapatid.

“Si-sige pa.” Ungol ni Adela.

Ginanahan ang lalake.

“Ate..” Paulit ulit na tawag ni Delfin.

“Si-sige pa..”

“UUUUNNNGGHH”

“A-ayan na..” Malapit na si Adela.

“AAyaaann naa…”

“Ate..”

“Delffiinnnnnnnnn…” Impit na ungol ng babae.

Naramdaman ng lalakeng tila, naliligo ang kanyang sandata sa likidong inilalabas ng babae. Nilalabasan ang kanyang Ate. Tumatagas ito sa kanyang bayag. Sa kanyang singit.

“Ate…”

Sakmal na ni Adela ang labi ni Delfin habang rumaragasa ang kanyang nektar. Mainit at nag-aalab ang kanilang mga kaselanan. Ilang saglit lang, si Delfin naman ang nakaramdam ng paninigas ng kanyang bayag. Malapit na rin siya sa sukdulan, kaya idiniin ng husto ang sandata sa puki ni Adela. Napaiktad ang babae. Nakangiwi ang labi at nakatirik ang mga mata.

Libog na libog si Delfin sa nakikita sa kapatid.

“Ateehh.”

Hanggang sa sumabog ang tamod nito sa sinapupunan ni Adela. Idiniin din ng husto ng babae ang kanyang sarili upang saluhin ng husto ang libog ng kanyang kapatid sa kanyang katawan. Sinusumpit ng lalake ang kanyang kaloob-looban na tila tumatama sa kanyang matres.

“Delffiiiinnnnnnnnnnnnn.”

Humihingal sila at mahigpit ang pagkakayakap habang ninamnam ng kanilang pumipintig na mga laman sa mga oras na ito. Hanggang sa humupa ang kanilang pagnanasa.

Nakangiti si Adela.

Hinalikan siya ni Delfin.

“Masarap?” Bulong ng binata.

Tumango si Adela. Medyo mapungay pa ang mata nito sa katatapos na pagnanasa.

“Masarap.” Sambit nito.

Magkasugpong parin sila habang nakaluhod si Delfin.

“Di-ko alam malandi ka rin pala minsan, Ate.” Biro ni Delfin. Nakangisi.

Napadilat ng husto si Adela, ngunit may ngiti. Halatang nabigla sa sinabi ng binata.

“Bastos. Wala kang galang.” Kinurot niya ang tagiliran ni Delfin.

Natawa ang binata.

“Paumanhin, Ate.”

Ngumiti ang babae.

Hindi nakikita ng magkapatid ngunit bumubula ang maraming tamod ni Delfin sa puki ni Adela. Tumutulo ito sa bangko at sahig. Tanda ng kanilang maalab na pagtatalik ng hapong iyon.

~~~

Naging mas madalas ang kanilang pagtatalik nang mga sumunod na araw, linggo at mga buwan. Hindi sila magkamayaw sa tuwing sasapit ang gabi. At ni minsan, hindi nila pinag usapan ito. Kahit sa mga sandali ng kanilang pagsisiping, walang naririnig na usal bukod sa mga halinghing at impit ng ungol sa umusbong na bawal na pag-ibig. Hanggang isang araw, habang abala sa maraming mga mamimili sa palengke, natumba si Adela sa pagkakahilo. Inagapan siya ng mga tao doun at mabilis na itinakbo ang walang malay na katawan sa health center. Nagising si Adela, makaraan ang ilang oras. Nasa tabi niya ang babaeng doktor na sumuri sa kanyang kalagayan. Kausap nito ang isang nurse sa tabi ng kama. At ng masilayan na nagising na si Adela, hinarap siya nito at nginitian.

Wala na ang mga taga palengkeng nagdala sa kanya dito. Mag isa siyang kinausap ng mangagamot. Wala naman siyang sakit o malubhang karamdaman. Dapat nga ay magsaya daw siya dahil ang totoo may magandang balita.

“Nagdadalang tao ka.”

Dalawang buwan.

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Adela habang pinakikinggan ang babaeng manggagamot. Tila nabingi siya dahil parang may biglang malakas na ugong na umaagong sa kanyang paligid. Ang mga sumunod na kataga ng kausap ay tila wala na siyang maintindihan. Isa lang ang umiikot at paulit ulit na sumisigaw sa kanyang budhi.

NAGPABUNTIS KA SA KAPATID MO.

Nanginginig ang mga labi at mga laman ng kanyang katawan ng mga oras na iyon. Hindi siya makapaniwalang hahantong dito ang lahat, na dapat noong una pa man ay pinigilan na nila ni Delfin. Wala siyang mapagsasabihan nito, wala siyang mahihingan ng tulong. Sana ay kaawaan siya ng maykapal.

“..Saka, nais ko lang po na sabihin na rin Misis na medyo mataas po mababa ang dugo niyo, anemic ho kayo. Paka iingatan po ninyo ang pagbubuntis dahil baka maka apekto rin ito sa iyong kalusugan.”

Patuloy ng doktor.

~~~

Tulala si Adela nung umuwi. Balisa. Maaga pang dumating ito sa bahay, dala ang mga libreng gamot at bitamina na ipinadala sa kanya mula sa health center. Mag-aalas singko ng hapon ng datnan si Adela ni Delfin.

Natakot ang binata dahil nakita niya si Adela sa isang sulok ng kanilang bahay. Nakaupo at nakayuko ang ulo habang yapos nito ang dalawang tuhod. Impit na umiiyak. Patakbong lumapit ang binata.

“A-Ate.”

Ngunit patuloy na umiiyak si Adela. Tila hindi niya kayang harapin ngayon si Delfin.

“A-Ate, ano bang nangyari?”

Yumapos na si Delfin sa naawang kapatid. Hindi siya sinasagot nito. Siguro’y nagakaroon ng suliranin sa kanyang pinapasukan. Siguro’y may umapi sa kanya. Litong lito si Delfin, at kung meron man lumapastangan sa kanyang Ate, humanda siya. Sa isip nito.

“A-Ate.”

Wala pa rin kibo ang dalaga, habang impit na humihikbi sa kanyang pagkakaupo. Ilang saglit lang narinig niya ito.

“Puwede ba Delfin, umalis ka muna. Gusto ko munang mapagisa. Nakikiusap ako.”

Magang maga ang mga mata nito. Basang basa ang mukha ng luha kaya lalong kinurot ang puso ng binata sa nasisilayang pinagdadaanan ngayon ng kanyang kapatid.

“Ate..”

“Nakikiusap ako Delfin. Gusto kung mapag-isa.”

Nalungkot ang binata. Hindi niya alam ang gagawin ngunit ito ang nais ni Adela. Kailangan niyang tanggapin. Kailangan niyang i-respeto.

“Si-sige Ate, lalabas muna ako’t bibili nang mai-uulam natin.”

Hindi na siya sinagot ni Adela. Patuloy itong umiyak ng tahimik sa tabi.

~~~

Mahigit isang oras na naglakad-lakad si Delfin muna si Delfin, saka nag hanap ng pang ulam. Kinakabahan siya para ki Adela. Hindi niya alam kung ano ang nangyayari. Sana’y sa pagbabalik niya, kausapin na siya nito upang makatulong. Madilim na ang paligid ng bumalik ang binata. Bukas ang lampara, at naka latag ng kanilang higaan. May dala siyang ulam at kanin, dahil tiyak na hindi nakapag saing ang kanyang ate. Inabutan niya itong naka higa na at yapos pa rin ang mga paa. Maririnig niya pa rin ang mga munting hikbi nito.

“A-Ate, kumain ka. Saluhan kita.”

Hindi sumagot si Adela.

Alam niyang gising ito, ngunit parang walang naririnig. Maging ang binata, tila nawalan na gana dahil kumakabog ang dibdib niya sa labis na pagkahabag sa naririnig na pag iyak ng kapatid habang nakatagilid sa pagkakahiga. Hinayaan niya ito ng ilang saglit.

Tinabihan niya si Adela, matapos maghugas ng katawan at makapagbihis. Wala pa ring pagbabago dahil alam niyang umaagos ang luha ni Adela, nakaharap ito sa pader. Sa pagkakahiga, hinarap ni Delfin ang likuran ng kapatid at banayad na idinantay ang kanyang kamay sa braso ng dalaga. Hinaplos niya ito.

Wala pa ring reaksion si Adela. Segundo at minuto na ang lumipas. Sa labas ng kanilang kulambo, parang may ihip ng hangin ang pumasok sa kanilang tahanan, biglang nawala ang sulo sa kanilang lampara. Dumilim ang buong paligid. Naramdaman ni Delfin na biglang pumihit si Adela, at yumapos sa kanya. Yinakap siya nito ng buong higpit.

Saka humagolhol sa kanyang dibdib.

Parang tinutunaw ang puso ni Delfin ng mga sandaling iyon. Yinapos niya rin ang maliit na katawan ng dalaga at mahigpit na inakap ng dalawang kamay niya. Basang basa na ang kanyang pang taas sa mga luhang pumapatak sa hagolhol ng babae.

“Ate..” Sambit ni Delfin. Hinihimas himas niya ang likuran nito. Umusog ang katawan ni Adela sa pagkakadapa sa kanya hanggang sa makarating ang mga patak ng luha nito sa kanyang balikat.

Lumalakas ang hagolgol nito at halos nasasaktan na ang braso ng binata sa higpit ng pagkakakapit ng mga kamay ng dalaga. Tila tumutusok ang mga kuko, habang patuloy ang pag iyak nito sa kanyang bisig. Ang mainit na hininga nito at tumatama sa kanyang panga.

Mga ilang saglit pa, narinig niya ang tinig ni Adela. Mahina tinig na kasabay ng impit sa paghikbi.

“Buntis ako.”

Napapikit si Delfin sa narinig. Tila nakaramdam ng pagkahilo. Muling binalikan ng isip niya sinabi ng babae. At inintindi.

Nanginig ang buong katawan ng lalake. Unti-unting lumilinaw sa kanyang diwa ang pahiwatig ng salitang ito sa kanilang dalawa. Sa kanya. Ki Ate Adela. Unti-unting lumalarawan sa kanya ang suliranin.

Nabarahan bigla ng malaking tinik ang kanyang lalamunan. Parang sinaksak ang puso niya ng isang matulis na punyal. Halos hindi makahinga si Delfin habang ninanamnam ng kanyang sarili ang nagaganap.

Hindi siya makapagsalita. Hindi siya makapagtanong. Hindi siya makakibo.

Nag uunahan ang mga tanong sa kanyang isip. Nag uunahan ang mga pagsisisi sa kanyang sarili.

Sa dami ng kanilang pinag-daanan. Ito na yata ang pinaka mabigat na pagsubok na tatahakin nila. At sa dami ng mga pangyayari na laging nasasadlak si Adela sa panganib, hindi niya minsan ito tinalikuran. Kaagapay siya nito. Sa lahat ng bagay, sa lahat ng oras.

Iwinaksi ni Delfin ang takot na nararamdaman. Nilabanan ng kanyang utak ang udyok ng mga kahinaan. Sa pagkakataong ito, nais niyang mas maging matatag sa marupok na pagkatao ng kanyang kapatid. Ngayon siya lubos na kailangan nito.

Yinakap niya ng husto si Adela at hinalikan ang noo nito na malapit sa kanyang bibig. At umusal. Mahina. Ngunit may damdaming totoo ng sabihin niyang pabulong ang mga katagang..

“Mahal na mahal kita Ate, hindi kita pababayaan.”

Paisa-isa ang pag hinga, ngunit hinay-hinay na tumila ang iyak ni Adela sa narinig. Humihikbi pa rin, ngunit wala siyang iniusad. Tila kumalma ang kinukuyom niyang puso na kanina pa niya naramdaman, mula sa klinika.

Humigpit muli ang yakap niya sa kapatid.

Nararamdaman niya na ang paghaplos nito sa likod. Sa buong buhay ni Adela, hindi pa siya umibig ng lalake. Siguro’y marahil na rin sa kanilang buhay na halos itinuon niya sa pagtulong sa kanilang mga magulang noon, na abala sa bukid. Marami ang mga nagtangkang manligaw sa kanya, lalo na dito sa Sta. Cruz, pero wala siyang pinansin sa mga ito. Bago pa man ang naganap sa kanila ni Delfin, inisip ni Adela na sapat na pagmamahal na ibinibigay niya ki Delfin bilang kapatid. Ngunit nitong mga huli, kabigin man ng kanyang bibig – subalit itinutulak ng kanyang dibdib – nagkaroon ng puwang si Delfin sa kanyang puso.

Hindi bilang kapatid.

Isinisigaw ito ng kanyang damdamin sa mga gabing nagtatalik sila.

~~~

Nagising si Adela na pausbong na ang araw. Maliwanag na ang bahay dahil binuksan na ni Delfin ang bintana. Nagtaka si Adela, dahil tila mas naunang nagising si Delfin at abala itong naghahain ng almusal sa kanilang hapag kainan.

“Ate, gising ka na. Halika. Me binili akong pandesal at nag prito ako ng itlog.”

Nginitian siya ni Delfin.

Maga pa rin ang mata ni Adela, ngunit sinuklian niya manipis na ngiti si Delfin, kahit medyo malabo ang kanilang pagkaka-aninag dahil sa nakatayong kulambo na namamagitan sa kanila.

Tuluyan ng bumangon ng babae sa pagkakahiga at tiningnan ang pinag handa ng kanyang kapatid. Sa pagkakatayo ng lalake, hindi niya inaasahan, biglang yumapos si Adela sa kanya. Nasa may dibdib nito ang mukha at tila nagbabadya na naman ang pagtangis nito.

“Salamat Delfin, salamat.”

Mahigpit ang yakap ng babae na sinuklian naman ni Delfin. Batid ng lalake na tila naibsan ang dinadalang sama ng kalooban si Adela ng oras na ito, kung ihahambing ang nadatnan niyang kapatid kagabi. Magkayakap silang nakatayo sa maliit nilang bahay. May nararamdamang saya, sa puso ni Delfin ng mga sandaling ito.

“Kailangan nating maging matatag Ate. Mas lalo akong magsisikap, lalo pa’t malapit na akong maging ama.”

Sa narinig, natigilan si Adela. Unti-unting iniangat ang ulo sa dibdib ng binata at hinarap ito. Tinitigan saka nagtanong. Marahan.

“Nakasisiguro ka na ba sa sarili mo?”

Mata sa mata. Puso sa puso. Bagosumagot, nagtanong muna si Delfin ng isang bagay na kailangan niyang malaman.

“Ate. M-mahal mo ba ako…” Nau-utal si Delfin ngunit nagpatuloy. “H-hindi bilang k-kapatid?”

Mas lumalim ang pagkakatitig ni Adela sa mata ni Delfin. Ilang saglit bago sumagot habang nakatitig sila sa isat isa.

“Nagpa-angkin ako sayo. Nagdadalang tao ako at ikaw ang ama. Hindi pa ba sapat na katibayan yun sa itinatanong mo?”

Hindi naka kibo si Delfin.

“P-pasensiya ka na Ate, kailangan kung lang kasing marinig.” Napayuko ang binata. Ibinaling ang mata sa baba. Halatang may lungkot sa kanyang tinig.

Humigpit ang yakap ni Adela sa katawan niya. Nakapikit itong isinandal muli ang kanyang pisngi sa dibdib ng binata. At nagsabi..

“Oo, mahal kita. Alam kung mali, ngunit mahal kita.”

Lumukso ang puso ng lalaki dahil naguumapaw ang tuwa. Muli niyang hinarap ang dalaga.

“Talaga? Kung ganun, papayag ka ba na maging kasama ko na, habang buhay?”

Nagtakang muli si Adela. Muling napatingin ang nagtatanong niya mga mata. Sinagot ito agad ni Delfin.

“Aalis tayo dito. Lilipat tayo sa malayo. Yung lugar na walang nakakikilala sa atin. Palalakihin natin ang anak natin. Ang mga anak natin.,” Pinutol siya ng babae.

“S-Sandali, mga anak?”

“Oo Ate. Gagawa tayo ng marami. Sa malayong lugar. Magiging masaya tayo.”

Malalim na napaisip si Adela habang nakatitig ki Delfin. Malaking kahibangan ang iniisip nito, ngunit sa kalagayan niya ngayon. Parang ito na lang yata ang natitirang kasagutan sa hinaharap na suliranin.

“P-payag ka ba Ate?”

Kagyat na pinag-aralan ni Adela ang mata ng binata. Inabut ng magkabilang palad at dinama ang mainit na pisngi nito. Umiiling-iling si Adela at nagsaad.

“Nababaliw na tayo. Nahihibang na siguro tayo, pero oo. Oo Delfin. Pumapayag ako.”

Nang marinig ito. Yinakap ng husto ng binata ang kapatid na halos umaangat na sa lupa ang katawan ni Adela sa pagkakayakap.

“Salamat Ate.” Sabi ni Delfin, nasa may balikat ni Adela ang kanyang mukha. “Ito na siguro ang pinakamaligayang araw ko. Salamat Ate.”

Naramdaman ni Delfin na muling hinaharap siya ni Adela. Hawak pa rin ang kanyang mukha. Nakangiti ang babae at naki-usap.

“Adela. Adela na lang.”

Sa tagpong ito, tuluyan ng pinutol ni Adela’t Delfin ang lubid na nagtatali sa kanila bilang magkapid.

“A-Adela.”

“Oo Delfin. Adela.”

~~~

Lumipat sila si Pangil, Laguna. Pinsan ng dati niyang amo sa talyer ang nag rekomenda ki Delfin ki Manong Deo, na isa ring mekaniko ng mga sasakyang Berlina. Inupahan nila ang bakanteng silid sa likod ng bahay nina Deo. Kalauna’y magiging magaling na mekaniko si Delfin kahit walang pormal na pinag-aralan.

Hindi rin niya binigo si Adela na pangalagaan ito. Pinatigil niya ito sa pagtrabaho upang maalagaan ang kanyang katawan, sa pagdadalang tao nito. Kilala sila dito bilang bagong mag-asawa.

Siguro’y masusuka sila sakaling malaman ang mga lihim sa tunay nilang pagkatao. Ang tunay nilang relasyon. Ang tunay nilang pinagmulan.

Itatakwil sila ng mundo.

Subalit sa pananaw ni Adela at Delfin, sino ba ang dapat humusga sa kanilang nararamdaman. Sa kanilang pinag-daanan. Maraming mga pinag daanan na tanging sila lang naman ang nagdamayan. Nagsalo at lumusong sa ibat ibang pagsubok na sinuong ng kanilang mga buhay.

Wala silang karapatan.

~~~

Hangad ni Delfin na sana’y maging maligaya sila habang buhay. Hindi niya aakalaing isa pang pagsubok ang naka umang sa kanilang pag-iibigan. Ganap ng ika-siyam na buwan, nag hihintay na lamang si Adela ng kanyang panganganak. Lomobo ang tiyan nito ngunit nakaka libog pa rin pag masdan si Adela sa mata ni Delfin. Ika-walong buwan noon ni Adela, ng magpasya silang itigil na ang pagtatalik dahil sa tingin ni Adela, tiyak na makakasama iyon sa bata. Gusto ni Delfin na hilahin na ang mga araw at gabi, upang masilayan na ang kanilang anak at muling makaniig ang kanyang kapatid.

Hanggang sa dumating ang kanilang hinihintay.

April 27, 1947. Ika-dalawang pung taong gulang ni Delfin. Kaaraman niya ngayon. Natupad ang kanyang dasal na sa araw na ito sana manganak si Adela. Madaling araw ng isugod niya sa ospital si Adela dahil sumisigaw ito sa sakit. Maputla rin ang babae, kaya may minabuti niyang sa ospital ito dahil, kesa kumadrona sa kanilang lugar. Kasama niya, si Igme kaibigan at isa ring katiwala sa talyer ni Deo. Isinakay nila ito sa karetela, dahil walang ibang masasakyan noon gabing iyon. Umaaray si Adela sa maugang pagtakbo ng karetela sa bako-bakung daan papunta sa kabayanan.

Natakot na si Delfin dahil tila nahimatay si Adela, nung umabut sila sa ospital. Mabilis naman silang inagapan ng mga tao duon at kaagad dinala ang babae sa delivery room. Pinag antay si Delfin at Igme sa tabi, habang pasilip silip sila sa hindi maaninag na kalagayan ni Adela, sa silid na nakasara.

Mga tatlonpung minuto ng lumabas ang isang doktor na babae. Hinanap si Delfin.

“Kayo ba ang asawa?” Sabi nito.

“Ho, o-opo.. kumusta po siya..”

“Tsk. Anemic ba ang asawa mo?”

Nagtaka si Delfin. Hindi alam ang isasagot.

“Ho? Hi-hindi ko po…”

“Mister. Makinig kayo. Anemic ang asawa mo. Bagsak na bagsak ang dugo at nanganganib siya. Hindi namin ma-induce kasi wala siyang walay at baka bumagsak ang puso niya.”

Nanginig sa takot si Delfin.

“Dok..” Tanging nasambit nit. Tumulo ang luha sa mata ng lalake. Hinahaplos na ni Igme ang kanyang likuran upang damayan.

“Kailangan namin siyang operahan, kailangan namin ng mga ito.” Ibinigay ng babae ang mga lista ng gamot na dapat bilhin ng lalake.

“..At pipirma din kayo dun.” Itinuro niya ang isang pinto. “Paki bilisan niyo lang po kasi, kailangan nating agapan din ang bata.”

Nag-uunahan ang takot ni Delfin, dahil bukod sa pangamba sa kalagayan ni Adela,Sampung piso at sesenta sentimo lang ang naipon niya para sa panganganak nito.

Inakala niyang sapat na ito.

Lalong nanghina ang tuhod ni Delfin ng malaman niya na mahigit bente pesos ang deposito.Buti na lang sumunod si Mang Deo at asawa nitong si Aling Lydia. Nang malaman ng mag-asawa pangangailan ni Delfin, mabilis ini-abut ni Aling Lydia ang mga papel pera na nagkakahala ng disi-otso pesos.

Naluha si Delfin sa kagandahang loob ng mag-asawa sa kanila.

“B-babayaran ko ito. S-Salamat po. Maraming Salamat po.”

“Si-sige na Delfin. Sige na asikasuhin mo na si Adela.” Sabi ni Deo.

~~~

Mabilis niyang isinaayos ang mga babayaran at kailangan mga gamot. Saka nag hintay ng mga nakakatakot na sandali.

Dalawang oras na ang nakalipas, magkakakasama pa rin sina, Delfin, Igme at ang magasawang amo sa paghihintay. Nasa labas sila ng operating room nakaupo. Nagtatakbukan ang mga nurses, papasok sa loob. Kumakabog ng lalo ang dibdib ni Delfin habang lumuluha.

Hanggang sa dumating ang ika-apat na oras, tirik na ang init ng araw sa labas. Narinig ni Delfin ang iyak ng sanggol, sa loob ng silid. Nagkatinginan sila. Naibsan ng panandalian ang sikip sa dibdib na nadaramdaman ni Delfin.

‘uhaaa.’

Munting tinig na nagpapalukso sa kanyang puso.

Nakangiti si Igme, at ang mag-asawang amo, ki Delfin. Inakap siya ng mga ito.

Ngunit, nagbago ang aura nila ng lumabas ang doktor sa pinto. Bagsak ang mukha nito papalapit sa kanila. Mahina. Nakatitig ki Delfin.

“L-Ligtas na po ang bata. Malusog na lalake.”

Napatayo si Delfin.

“S-Salamat po. K-kumusta po a-ang asawa ko doktora?”

Mas lumapit pa ito.

“S-sorry, iho. Ipagpaumanhin niyo. P-pero hindi kinaya ng ina.”

Parang babagsak ang buong katawan D-Delfin.

Nagbibiro kaya ang kausap niya. Bigla siyang nakaramdam ng parang pagkahilo. Umiikot yata ang paligid. Balisang balisa na napatingin siya sa mga kasama at sa doktor.

“A-ano po. Ano pong ibig niyong sabihin..?” Tumutulo ang mga luha, naka kuyom ng malakas ang kanyang mga palad.

Inapuhap na rin siya sa likuran ni Aling Lydia.

“D-Delfin. Anak.” Mukhang naintindihan na nila ang pahiwatig ng doktor kaya’t inabangan na nilang alalayan ito, bago pa niya matanto ang mga nagaganap sa sandaling nasasaksihan.

“Ma-masyado pong bumaba ang dugo ni misis. Hindi na namin maagapan, bumigay po ang puso ng asawa niyo.”

Nangangatog ang tuhod niya. Nauutal.

“P-po, p-puwde ko ba siyang makausap Dok?”

Inabut ng babaeng doktor ang kanyang balikat, hinaplos at mahinang nagpatuloy sa naka-gigimbal na kasunod sa kanyang sanaysay.

“P-Patay na po ang asawa niyo, m-mister. Sorry.”

Biglang parang nagdilim ang paligid ni Delfin sa narinig. Napaupo. Napahawak sa kanyang mukha, gusto niyang sumigaw ngunit walang lumalabas sa kanyang bibig. Nauubusan siya ng hangin, sa pait at sakit na nararamdam. Pinilit niyang umarok ng malalim na hininga ngunit tila may nakabara sa kanyang lalamunan. Umiiyak na rin sina Aling Lydia. Yakap yakap si Delfin sa pagkakaupo.

Mga ilang saglit bago biglang bumigwas mula sa kanyang damdamin anmg naghihimsik na pout, saka siya napasigaw. Malakas!

“AAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH”

At humagolhol ng tuluyan.

APRIL 27, 1947. Pumanaw si Adela na hindi man lang nakapagpaalam. Dahil hinding hindi ito inaasahan o natanaw man lang ni Delfin na magaganap. Dito natapos ang kanilang pagsasama. Dito tinuldukan ang kanilang pagmamahalan.

Dito nawasak ang kanyang mga pangarap.

~~~

Bagama’t matagal bago natanggap ni Delfin ang kanyang kapalaran, hindi niya kailanman kinalimutan si Adela. Tanging ang mga alala nito na naka ukit sa kanyang utak ang nagbibigay lakas sa kanya upang ipag patuloy ang buhay.

Ang anak nila ang pinaghugutan niya ng panahon. At atension. Alam niyang natutuwa si Adela sakaling nakikita siya nito sa pagmahahal na ibinigay niya sa anak. Pinabinyagan niya ito, at pinangalangang Ricardo. Pangalan ng kanyang namayapang ama.

Lumaki si Ricardo kahit salat sila sa kahirapan. Katulong ni Delfin ang mag-asawang Deo at Lydia sa pag-aaruga sa bata. At kailanman, hindi na tumingin ng ibang babae si Delfin, upang mag-asawa. Inisip niyang sapat na ang pagmamahal na inilaan niya ki Adela.

Maiksi man ang kanilang naging pagsasama, habang buhay niya itong mamaghalin dahil naniniwala si Delfin na malaki ang kinalaman niya sa pagpanaw nito. Gusto niyang suklian ang sakripisyong iyon na maging tapat.

Dumaan ang mga araw, lumaki at nagbinata si Ricardo. Dahil kapos ng pera, hindi na siya nagpatuloy sa kolehiyo ng makatapos ng sekondarya. Tumulong na siya sa talyer at kalaunan ay nagmaneho ng pampasadang jeep sa Laguna.

August 7, 1971. Apatnaput-apat na taong gulang si Delfin, dalawang put apat na taong anibersayo ni Adela, ng pumanaw din ito dahil sa sakit na tuberculosis. Mahirap para ki Ricardo na noon ay ganap ng binata na tanggapin ang pagpanaw ni Delfin, ngunit masaya siya sa kabilang dako dahil makapagpapahinga na ng lubusan ang kanyang ama.

At higit sa lahat, tapos na ang paninibugho nito sa pinakamamahal na si Adela. Alam niyang magkikita sila doon – sa kabilang buhay. Ito ay matagal ng inaasam ni Delfin. Ang makapiling muli si Adela, kahit sa kabilang buhay.

Hindi man nakilala at nakasama ni Ricardo an Ina, gusto niyang magpasalamat dahil iniwanan siya ng napakabait na ama. Ang lihim sa tunay na relasyon nina Delfin at Adela ay isinama nila sa kamatayan. Maging si Ricardo, ay hindi alam na ang kanyang ina, ay kapatid na karnal ng kanyang ama.

1978 ng makilala ni Ricardo si Alicia, hanggang sa makasal at magkaanak. Sayang nga lang dahil gusto niyang makita man lang sana ng ama ang mga apo ngayon. Gusto niyang ipakilala ang kanyang dalawang anak.

Si Karen at Jimboy.

****

SUNDAN